Dit is het tweede album van dit punkrock ensemble uit Leiden. Ze snappen duidelijk dat een eigen smoel en marketing belangrijk is om gezien te worden. Ik denk dat de coverart van het album dat duidelijk maakt. Zo’n plaatje en roze kleur trekken natuurlijk wel de aandacht. Ik moet zeggen, dat is allemaal ook wel in lijn met de teksten van deze band.
Het merendeel van de teksten gaat over seks op allerlei manieren. Vroeger had deze plaat zeker de sticker ‘Parental Advisory Explicit Content’ gedragen. Neem nu het nummer Bareback Partyboy met verschillende verwijzingen naar seksuele handelingen waar theezakjes en tuinslangen in worden genoemd. Titels als Masturbation Fantasies en Crying At The Peepshow zeggen natuurlijk ook genoeg. Garavito is verrassend vanwege het Spaanstalige karakter. Triggerwarning voor als je een hond hebt: het eerste nummer, Do Some Dogging start met een sample van een blaffende hond waar je trouwe viervoeter heftig op zou kunnen reageren.
Maar goed, punkrock dus. Dat is op zich een vrij brede noemer. Is het dan skatepunk, ska punk, folkpunk? Niets van dat alles. We horen hier een soort vuige punkrock in de stijl van New Bomb Turks, Zeke, een ietwat geciviliseerdere Dwarves en zelfs een vleugje Vines. Meer Motörhead dan Pennywise dus. Soms hoor ik in de vocalen van zanger Hilk een beetje Marco Roelofs (Heideroosjes) terug, zeker bij de net wat hogere noten. De nummers rocken lekker met catchy achtergrondkoortjes en soms een verrassend gitaarsolootje. Hoogstaande, baanbrekende muziek? Nee. Lekkere, energieke punkrock? Ja. Een band die live prima combineert met op dit moment rijzende sterren als Goldwölff en Skroetbalg.