Devation – Giants

Dat Devation uit Gothenburg komt, daar valt niet aan te twijfelen wanneer je het nieuwe album Giants beluisterd. De opvolger van het debuut Scorn Through An Absent Scene heeft dat karakteristieke geluid dat je bij bijvoorbeeld In Flames ook tegenkomt. Neem daarbij dat het album gemixed is door Arnold Lindberg (In Flames, Evergrey, Dimmu Borgir enz.) en je weet meteen wat voor vlees je in de Scandinavische kuip hebt.
De band die in 2009 is opgericht door het gitaristentandem Richard Wiberg en Joakim Karlberg speelt de Gothenburgsound op hoog niveau en mag wedijveren met de concurrentie in het genre. Je krijgt op Giants maar liefst veertien tracks voor je kiezen en daarmee zeker waar voor je geld.
Alle nummers zijn gezegend met een goede basisriff die gecomplementeerd wordt door een strakke ritmesectie waarin bassist Fredrik Dirfors en drummer Oskar Nilsson belangrijke spelers zijn. Maar door de gitaarmelodie die daar bovenop drijft, waan je je pas goed in het Zweedse Gothenburg. Bijzonder fraai wordt dit neergezet in Fractals waarin een wonderlijke melodiebasis sterk aanwezig is. Oskar Nilsson beukt er in de compositie onophoudelijk op los, terwijl de gitaar de bijna melancholische melodie voortbrengt. Ondertussen gromt zanger Timmy Bartelius zijn ding er overheen. En dat doet hij met verve op het complete album. Enige minpuntje hierbij is dat de composities in mijn opinie soms wat meer variatie in zang zouden kunnen gebruiken.
Dat neemt niet weg dat er muzikaal genoeg variëteit te horen is op Giants. In Press The Wounds klinkt Devation wat zwaarder dan gebruikelijk en schuurt het drumritme wat tegendraads tegen de rest aan. Wat dat betreft krijgt drummer Oskar Nilsson de nodige ruimte op het album. In Aspire The Drifter klinkt hij strak in de maat, zorgt voor tempo in Ghost Of Famine en varieert hij in het hoogstandje Sieze The Throne.
Op hun beurt krijgen Richard Wiberg en Joakim Karlberg de ruimte in Shelter Me, het prachtige Vibrant Closing en titelnummer Giants.
Deze compositie behoort meteen tot de favoriete tracks op het album voor mij. In de zeven minuten beweegt Devation van een uiterst geraffineerd oorstrelend tafereel naar stevige stukken waarin tempoverschillen nog een keer de snelheid van de compositie versterken. Het enige nummer trouwens waarin de zang een kleine variatie kent. In Epidemic  zijn er minder nuances, maar heerst duidelijk de geest van Evergrey die het nummer meer zwaarte geeft. Tenslotte is het zeker de moeite waard om bij het eerder genoemde Sieze The Throne stil te staan. Het drumwerk en de intensie zijn sterk en krachtig en de nodige uitstapjes in tempo en stijl geven het geheel meer diepte. De zang- en gitaarmelodie versterken elkaar in grote mate en het geheel is bijzonder goed opgebouwd. De ruim zes minuten dat het nummer duurt, zijn om voordat je er erg in hebt.
Voor fans van In Flames is Giants bijna verplichte kost. Devation toont met dit album dat er het nodige in het vat zit dat er gewoon uit barst. Een album dat genoeg kracht in zich heeft, een kracht die gecontroleerd en op gepaste tijden wordt vrij gelaten.