Een avondje black metal gedijt natuurlijk het beste in een klein donker zaaltje. Mooi dan ook dat twee veelbelovende bands in dit genre hun weg hebben gevonden naar het podium van het Utrechtse EKKO. De opkomst is vanaf het begin af aan flink en de zaal staat behoorlijk vol.
Het Amerikaanse Devil Master mag beginnen vanavond. In hun corpsepaint en vampiereske outfits, inclusief cape ziet het er, zelfs voor een black metal band wat carnavalesk uit. Of moeten we zeggen Halloween? Helaas, waar ik deze band op de plaat erg lekker vind klinken, strekt dit carnavaleske zich ook een beetje uit naar het geluid vanavond. Omdat de drum zo sterk in de mix zit hoor ik vooral ”oempta-chick-oempta-chick” en blijft er van het gitaargeluid weinig over. Nu zwepen die drums de bezoekers wel behoorlijk op, al snel ontstaat een vrij wilde pit, waarbij ik één jongeman redelijk pijnlijk ten val zie komen. Dit is dan black metal van een meer rock ‘n’ roll, bijna hardcore soort. Beter geschikt voor een pit dan de wat meer atmosferische black metal.
Het rood/paarse licht maakt de heren grotendeels onzichtbaar op het podium. Dat maakt de podiumpresentatie niet heel erg interessant. Vrijwel zonder bindteksten raast de band door hun nummers heen. Al met al niet wat ik er van had gehoopt.
Lamp of Murmuur ontstond als project van de mysterieuze M. die een band om zich heen wist te formeren. We zagen ze al eerder in Nederland, vorig jaar op Roadburn. Met dit kwaliteitsstempel en de positieve pers in de internationale metal pers zijn mijn verwachtingen hooggespannen.
De rauwe, vrij lo-fi black metal komt qua geluid beter tot zijn recht dan de openingsact. Bas en drums staan nog redelijk vooraan in de mix, maar gelukkig komen de vocalen en gitaar voldoende daar boven uit. De combinatie van eenvoudige met creatievere riffs werkt prima en zorgt ervoor dat de mannen in de moshpit hun hart kunnen ophalen maar ook de bezoekers die met de ogen dicht willen luisteren.
Het mysterie achter de band blijft behoorlijk overeind door de eerder genoemde belichting maar ook door de gedragen maskers. Ook hier is de interactie met het publiek beperkt om dit effect nog even te maximaliseren. Het dreigende, kwaadaardige karakter wat je op de plaat hoort komt live nog beter tot zijn recht. Het moet gezegd, in zijn bewegingen weet M. dit prima te benadrukken, als een heuse demonenmeester.
Een vrij overtuigend optreden. Dat blijkt ook wel uit de drukte bij de merch na afloop van het concert.
Foto’s: Mary Elkonina