Devil – To The Gallows

Ongecompliceerde rock uit Noorwegen.
Het derde album alweer van deze vijf muzikanten. Het thema is duidelijk, tijd voor bekering, we verzamelen de zondaars en marcheren af richting de galgen. Dat is een veelbelovende tekst nog voordat één van de negen nummers van het album gehoord hebben. Het openingsnummer is meteen het titelnummer. Een aanstekelijke melodie maakt het haast een vrolijke belevenis om richting de galgen te gaan. Trenches opent met stevig gitaarwerk, het nummer begint wat gematigder qua tempo al wordt dat richting het einde wel wat sneller. De stem van zanger Joakim Trangsrud ligt in het segment ‘je houdt er van of je houdt er niet van’. Het is geen overtuigende stem, geen sterke zangstem. Gelukkig maakt de muzikale omlijsting in deze een heleboel goed. Ook in de koortjes vallen de vocalen in negatieve zin op, de heren zijn geen zangers. Muzikaal gezien weten de beide gitaristen Stian Fossum en Kai Wanderas wel degelijk hoe ze met hun instrument om moeten gaan. Stevige riffs worden afgewisseld met solide, volle solo’s.
Na een paar keer luisteren is het toch duidelijk dat dit echt een album voor de echte fan is. Negen nummers die behoorlijk op elkaar lijken. Er zit te weinig variatie in, zowel in de melodie lijnen als in de vocalen, het lijkt allemaal op elkaar. Erg jammer, maar de band is duidelijk. Zij staan niet te roepen dat dit hun beste album is, de luisteraar mag zijn eigen oordeel vellen. Ongeacht het resultaat staat de band vierkant achter dit product en zijn de vier muzikanten trots op dit werk. En dat siert ze dan weer wel!