Devil's Train – Ashes & Bones

In 2011 verscheen de Duitse band Devil’s Train ten tonele met een even smakelijke als moddervette sound en in 2015 verscheen het tweede album. We hebben lang moeten wachten, maar nu is er eindelijk album nummer drie. Nieuwe gitarist, nieuwe bassist, nieuwe platenmaatschappij, dezelfde sound.
Zanger R.D. Liapakis (Mystic Prophecy) en drummer Jörg Michael (Stratovarius, Axel Rudi Pell) zijn de oerleden, op dit album zijn gitarist Dan Baune (Monument) en bassist Jens Becker (Running Wild, Grave Digger) aangetreden. Het heeft zoals gezegd hoegenaamd niets veranderd aan de sound. Zelf noemden ze in het verleden Bad Company en Blue Murder als invloeden. Dat hoor ik wel, maar ik zou ze eerder vergelijken met The Dead Daisies of Black Label Society. Degelijke bluesgeöriënteerde rocksongs, met grote riffs en heel heavy gemixt. De testosteronrock die begon met Whitesnakes 1987-album, zeg maar.
In dit genre zijn er tal van bands die exact hetzelfde doen. Devil’s Train valt echter op omdat ze het zo verdomd goed doen. Steeds een paar maten intro, een vette gitaarriff die invalt en Liapakis die met zijn rauwe stem het voortouw neemt en natuurlijk iedere keer weer een lekker meebrulbaar refrein. Tekstueel stelt het allemaal niet zoveel voor, maar het is wel opvallend hoe goed de teksten lopen. Volgens mij was het Ad van den Berg die ooit van David Coverdale had geleerd dat vooral het laatste woord in een regel goed moest klinken, en precies dat is wat je hier hoort. Liapakis heeft daardoor de ruimte voor de ene uithaal na de andere.
Vanaf opener The Devil & The Blues rockt het dat het een lieve lust heeft. Michael en Becker zorgen voor de rotsvaste bodem, Baune knalt er moddeervette riffs en smakelijke solo’s overheen en Liapakis zorgt voor het betere melodieuze brulwerk. Ze nemen een enkele keer gas terug, maar dat duurt nooit lang. Een echte ballad ontbreekt dan ook geheel op dit album. Je zou verwachten dat je rustpuntjes mist, maar het stampt zo lekker door dat dat helemaal niet het geval is. Bij albums als deze is het geluid wel essentieel. Dat is gelukkig dik in orde. Heavy gemixt, zoals gezegd, en alle instrumenten hebben diepte en zijn perfect te onderscheiden.
Op de vorige albums namen ze ook covers onderhanden en dat is hier niet anders. De afsluiter is Word Up, oorspronkelijk van Cameo en bij rockliefhebbers – afhankelijk van hun leeftijd – vooral bekend van óf de versie van het Engelse Gun, óf die van Korn. Devil’s Train vertimmert ‘m naar hun eigen stijl. Het blijft een geweldige track, maar in deze versie vind ik ‘m net iets minder omdat het gitaarwerk in de riff niet de rustpunten van de Gun-versie heeft.
Maar goed, dat is wel een gevalletje kniesoor, hoor. Devil’s Train heeft moeiteloos de lijn van de twee voorgaande albums doorgetrokken en daar kun je alleen maar blij van worden.

Devil’s Train Facebookpagina