Devil's Train – Devil's Train II

Ik was even bang dat het eerste album in 2012 van gelegenheidsformatie Devil’s Train een eenmalige zou zijn, maar niets is minder waar en de band rond Mystic Prophecy-zanger R.D. Liapakis komt met een degelijke opvolger met de simpele titel II in dezelfde line-up als bij het debuut. Gelukkig is er ook weinig veranderd aan de opzet van de composities. Ook op II is het oerdegelijke stevige rock (and roll) dat doorspekt is met de nodige bluesinvloeden. Niet moeilijk doen, gewoon lekkere goede composities maken waar de geest van de jaren zeventig en tachtig nog ruimschoots aanwezig is, moeten R.D. en Laki Ragazas gedacht hebben bij het schrijven van de nummers op het album.
De voorliefde voor de oude rock komt natuurlijk naar voren in de cover Born To Be Wild dat netjes neergezet wordt door de heren, maar ook het bonusnummer Immigrant Song van Led Zeppelin krijgt zijn eigen versie. De versie op dit album klinkt wat steviger dan het origineel, wat het aantrekkelijk maakt om naar te luisteren. Tot zover de covers. Hoewel Gimme Love een nummer is dat op de eerste Van Halen albums zeker niet zou misstaan. Uptempo met een snel en bijna stacattogitaarriff. Heerlijke uptempo rock komen we verder tegen in opener Down On You, het sexy Hollywood Girl en Girl Like You. Langzamer van tempo en bluesier van aard zijn onder meer Can You Feel It, Rock Forever. Maar ook het meeslepende Mr. Jones is ontzettend bluesy van aard. Het pompt als rubberlaarzen in een Mississippimoeras en is uiterst aanstekelijk. Een nummer dat te snel afgelopen is. Het groovende Let’s Shake It is eveneens een nummer dat mede door de rasperige stem van R.D. Liapakis in je hoofd blijft hangen en je niet meer los laat. Het ritme ligt daarbij goed in het gehoor door de uitstekende muziekkwaliteiten van Jörg, Laki en Jari. Thunderstorm ligt bijna aan het einde van het spoor en is bijzonder door de vele stijl- en tempowisselingen. Van een southernrockgitaarintro tot uptempo stukken waarbij in de refreinen de snelheid wat afneemt in een aanstekelijk stuk muziek. Met Suffocated passeert deze Devil’s Train nog een laatste station zonder aan kwaliteit in te boeten.
Dit tweede album van Devil’s Train is er wederom één om eindeloos van te genieten. Doordringende gitaarpartijen, de hese doch stevige stem van R.D. en een ritmesectie die grooved en in schijnbaar eenvoudige ritmes de spanning uiterst subtiel weet neer te zetten, zorgen ervoor dat ook II de locomotief laat rijden. Met het eindstation nog lang niet in zicht (hoop ik). Eind januari zal Devil’s Train II officieel op weg gaan om voorlopig door te denderen.