Nadat het Romeinse theater werd blootgelegd door een aardbeving in de jaren 70, was het vorig jaar The Devin Townsend Project die het theater opnieuw liet schudden op zijn grondvesten. En hoewel de geluidsmuren van deze Canadezen immens groot zijn, hebben ze het theater wel heel gehouden, iets wat Attila de Hun niet deed zo’n 1500 jaar geleden. Over lang geleden gesproken, de bandleden die met Devin op het podium staan, staan er al meer dan tien jaar en doen hun ding. Ze beseffen goed dat de enige blikvanger Devin is, met zijn grimassen en opvallend korte coherente praatjes tussen de nummers door. Hij houdt zich bewust goed bij de les en dat komt de progmetal alleen maar ten goede.
De set opent met Truth en Stormbending van laatste plaat Transcendence en er is geen beter tweeluik waarmee geopend kan worden. De medebandleden zijn goed op elkaar ingespeeld en spelen strak: tijdens By Your Command horen we waarom we de drums zo goed horen: Ryan van Poederooijen (Nederlandse roots) heeft een dodelijke basdrum. Het koor en orkest maken de muziek nog bombastischer en weelderiger. Iedere muzikant heeft ook plezier in het spelen, er wordt gelachen en er hangt een gemoedelijke sfeer. De set bevat verder natuurlijk klassiekers als Canada, Deadhead, Higher maar ook oudje Om wordt gespeeld. Set één wordt mooi afgesloten door Deep Peace van Terria.
Dan is het tijd voor Ocean Machine. Bassist ten tijde van Ocean Machine en vriend van Devin John ‘Squid’ Harder is speciaal ingevlogen vanuit Canada en speelt heel het album mee. De man bevindt zich in een vergevorderd stadium van MS en zit daarom noodgedwongen op een stoel, maar de man speelt nog steeds geweldig. Originele drummer Marty Chapman is helaas overleden in 2014 dus neemt van Poederooijen zijn plaats op de drumkruk in.
Als het gedicht van Alfred Lord Tennyson is afgelopen en de eerste riff klinkt van Seventh Wave, is te horen dat het nummer nog steeds niets aan kracht verloren heeft en eigenlijk kan dat gezegd worden over ieder nummer. Het opfleurende Life (‘We love you!’) wordt juichend ontvangen en Night wordt lekker strak gespeeld. Tijdens Hide Nowhere horen we dat Devin toch geen alien is: zijn stembanden beginnen menselijke trekjes te vertonen. Een beetje groene thee met honing en de man kan weer verder. Zijn rust pakt hij tijdens het bloedmooie operastuk in Voices In The Fan, waarna hij de Greetings doet aan de aliens (en zijn wij dat zelf misschien?) en Regulator inzet. Emoties vloeien rijkelijk als Funeral gespeeld wordt, een nummer over het overlijden van een schoolvriend van hem en The Death Of Music geeft je kippenvel. En uiteraard wordt de schreeuw aan het einde niet vergeten (zodat de cd precies op 74 minuten eindigt).
Conclusie: Ocean Machine – Live at the Ancient Roman Theatre Plovdiv laat een bijna professionele Devin zien die vooral de muziek voor zich laat spreken. Hij is maar de boodschapper. Bescheiden als hij is, is het toch zijn creativiteit die dit alles in werking heeft gezet. Met hulp van zijn bandleden natuurlijk, maar toch. Ocean Machine is mijn favoriete plaat en deze versie met deze band is nóg beter dan het origineel.
Op een schaal van 1 tot 10:
9.5