Muscle Shoals, het nieuwe album van DeWolff zag in december het levenslicht en ter promotie van deze release is een van de hardst-werkende bands uit Nederland op tour. Keer op keer weet DeWolff het publiek te verbazen en in trance te brengen met hun energieke shows. Lukt het de heren ook met hun nieuwe songs? Een uitverkochte Effenaar wachtte in spanning af!
De lat werd direct hoog gelegd in de grote zaal in Eindhoven. De Haagse band Heath wist tijdens hun Popronde-avontuur in 2024 al hoge ogen te gooien en wie de band toen nog niet gezien had kreeg vandaag in de Effenaar te horen waarom iedereen zo lyrisch was over hun optredens. Heath greep de bezoekers direct bij de strot met hun jaren ’70-sound. De Hagenezen lieten overduidelijk horen waar ze hun inspiratie vandaan haalden. Denk daarbij aan The Grateful Dead en The Doors, maar ook kon men horen dat de drummer ongetwijfeld wat oude jazzplaten in de kast had staan. Qua intro’s lag een vergelijking met Dave Brubeck al snel op de loer, maar er was muzikaal heel veel te genieten bij Heath. Zo schotelde de band het nodige energieke gitaargeweld voor, maar was het vooral frontman Mees Vulling die met zijn mondharmonica-skills alle aandacht naar zich toe wist te halen. Eigenlijk mochten we wel stellen dat we hem veel meer op zijn instrument hoorden spelen dan dat hij werkelijk gezongen had. Was dat erg? Nee, Mees was meesterlijk op zijn instrument en wist geluiden te produceren die we niet veel eerder hadden gehoord. Op de setlijst prijkten nummers van hun eerder verschenen ep Isaak’s Marble, maar ook werd er alvast muziek geteased van een mogelijke full length. Wat hadden de heren een flinke dosis energie en wisten daarmee ook het publiek goed mee te krijgen. Laat die mooie toekomst maar komen voor Heath!
Na een snelle ombouw was het vervolgens tijd om te gaan horen hoe die nummers van Muscle Shoals het live zouden gaan doen. Op de achtergrond hing de gehele avond al een mooie backdrop, waarop tussen alle afbeeldingen ook een mooie wolf stond afgebeeld. Niet voor niets werd deze wolf met een lamp mooi uitgelicht, waarna DeWolff het podium kwam oplopen. Onder luid gejuich namen de heren hun plek op het podium in, alsmede de twee achtergrondzangeressen. Vanaf de allereerste tonen was alles raak bij DeWolff. Met opener Night Train trok de band meteen alle registers open en wist men het publiek voor zich te winnen. Frontman Pablo zocht direct alle hoeken van het podium op en maakte het nodige contact met het publiek. Alles werd dan ook uit de kast gehaald om de Effenaar voor zich te winnen en de energie van DeWolff had een positieve uitwerking op de bezoekers, die ook meteen aan het dansen sloegen. Niets stond dan ook de heren in de weg om er een mooie avond van te maken.
En dat werd het! De nieuwe songs In Love en Out On The Town van het album Muscle Shoals werden met gejuich onthaald en dat zouden niet eens de enige nieuwe tracks zijn die op de setlist zouden prijken. Wie echter hoopte op nummers uit een verder verleden kwam vanavond bedrogen uit. De focus lag voornamelijk op het spelen van nummers van de laatste drie albums, maar bij het horen van deze klanken hoefde men absoluut niet te mopperen. Zo was Robin Piso een absolute meester vanachter zijn Hammond-orgel, maar vergeet ook bassist Levi Vis niet. Bassisten zijn vaak een stille kracht bij een band, maar zijn kunsten waren een ware bijdrage bij DeWolff. Dat mocht ook worden gezegd over de twee dames op de achtergrond die continu dansjes aan het maken waren en op de juiste momenten van zich mochten laten horen.
Een absoluut hoogtepunt tijdens de show van DeWolff was het nummer Snowbird, waarbij er halverwege nog een extra muzikant de band kwam versterken. Mees mocht wederom zijn mondharmonica laten horen en samen met DeWolff brak hij de tent af. Wat een fijne bijdrage van de frontman van Heath. Het publiek mocht vervolgens even bijkomen, want Pablo kwam ineens met een verkooppraatje op de proppen, waarbij een aantal nieuwe merchandise-producten werden getoond en zelfs het publiek in werden gegooid. Na het reclameblok ging de band vervolgens verder met waar ze gebleven waren, het publiek verwennen met heerlijke muziek, fijne gitaarsolo’s en uiteraard het hammond-orgel. Zo nu en dan mochten de heren soleren, maar het was vooral het collectief wat het hem deed, samen de boel op zijn kop zetten.
Nieuwe nummers zoals Natural Woman en Ophelia deden de zaak opnieuw opveren, maar tijdens klapstuk Rosita ging het helemaal los in de Effenaar. Frontman Robin dook het publiek in en toen hij ineens bovenop een bar stond zong hij vrolijk verder. Rosita, een stuk van ruim een kwartier liet horen waarom deze band zo geweldig is, het bevat werkelijk alle stijlen en gaat in een daverend tempo door. Een mooie bekroning van deze show, die na het toegift van een mashup ruim twee uur mocht duren. Ook anno 2025 is DeWolff springlevend en na al die jaren nog steeds een must om te gaan kijken! Hulde!