Dat is best snel, want het vorige livealbum Live & Outta Sight is nog maar van 2015 en er zitten ook maar twee studioalbums tussen, Roux-Ga-Roux en Thrust. Toch is het wel logisch. Behalve dat ze toch vooral een liveband zijn, hebben ze op die twee studioalbums een forse ontwikkeling laten zien. Het is dan ook niet gek dat ze twee weken geleden op Pinkpop stonden, afgelopen week op het Freak Valley Festival in Duitsland en komende week in TivoliVredenburg in het voorprogramma van Wolfmother te zien zijn.
Pablo van de Poel (zang, gitaar), Luka van de Poel (drums, zang) en Robin Piso (toetsen, Hammond, zang) zijn strakker gaan spelen en dat uitte zich op Thrust al in wat puntiger songmateriaal. Dat neemt niet weg dat er volop gitaarsolo’s en Hammondsolo’s te horen zijn. Op Deceit & Woo is zelfs een volstrekt onhippe drumsolo te horen. Hulde! Daarnaast hebben ze een paar zangeressen aangetrokken die fijne accenten aanbrengen in een deel van de songs.
Van de elf in december en januari jongstleden opgenomen tracks zijn er maar liefst zes afkomstig van Thrust en is er slechts één dubbeling met het vorige livealbum, de track Medicine. Het gaat van psychedelica naar bluesrock en terug, terwijl bijvoorbeeld Tired Of Loving You zowel in het Hammondintro als in de gitaarsolo een fijne Deep Purple-vibe heeft, zonder dat meteen de hele song een kopie van Deep Purple wordt. Op andere momenten zijn de Black Crowes niet ver weg, wederom met een DeWolff-draai. Ze doen misschien niets nieuws, maar ze doen desondanks hun eigen ding en staan geen seconde Soundmixshowtje te spelen. Bovendien is het niet eindeloos bijgeschaafd en klinkt het daardoor lekker live.
Zoals ik bij het vorige album al zei: DeWolff is verre van conventioneel, maar heeft bakken met karakter. Op Live & Outta Sight II betaalt zich dat weer uit en het levert een album op dat wat mij betreft tot dusverre een van de fijnste livealbums van het jaar is.
DeWolff website