De retro-rockers van DeWolff waren altijd al op een Black Crowes-manier soulvol bezig, maar nu hebben ze naast de late zestigerjaren rock en blues met een vleugje psych, ook deze soul component nog meer omarmd. De nieuwste plaat is dan ook opgenomen in de legendarische FAME Studios en Muscle Shoals Sound Studios, in Alabama.
Als deze band live in de buurt speelt, probeer ik ze altijd mee te pikken, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik de laatste studio releases niet op de voet gevolgd heb. Naast de debuut Ep en de eerste twee albums (die nog regelmatig uit de kast komen), heb ik persoonlijk alleen Thrust uit 2019 thuis op de plaat. Hoog tijd dus om weer eens wat bij te spijkeren met nieuw studiowerk. Ik heb blijkbaar wat muzikale ontwikkelingen gemist. Direct bij opener In Love gaat de retro rock al heel snel vermengt met soul en funk een richting op die me aan seventies disco kan doen denken. Muzikaal-technisch allemaal zwaar oké, maar stiekem had ik toch op iets meer echt (lichtelijk psychedelische) rock en blues gehoopt. Natuurlijk, de gitaren zijn weer heerlijk met dat gruizige randje en ultiem pakkend met precies de juiste timing en touch en het orgel doet het bij vlagen ook erg lekker, maar dit totaalgeluid lijkt verder weg dan ooit, bij de bevlogen, veel stevigere live benadering van de band. Studioalbums knallen logischerwijs natuurlijk niet zoals de band dat live doet, maar die “disco-achtige” component is volgens mij nog niet eerder zo sterk aanwezig geweest.
Het navolgende Natural Woman heeft zijn retro Outsiders beat-achtige, maar ook weer zo’n, laten we het “Stevie Wonder”-achtig sausje noemen, en ook Out On Town is heel kundig in elkaar gezet, inclusief bijna walsend ritme, maar naar mijn smaak toch iets te gladjes. Ophelia gaat een beetje de Santana-kant op; swingende heupen en spetterend gitaarwerk; eindelijk weer een stuk waar ik wat meer mee kan. Met Truce is de blues-rock terug, weliswaar behoorlijk soulvol, en met ditmaal ook een snufje kauwgomballen glam rock en heel lekker (saxofoon) soleerwerk. Ook dat Motown afterbeat piano plinkje in Hard To Make A Buck; het zorgt zelfs even voor een glimlach. Eigenlijk zitten alle nummers qua muzikaliteit echt heel goed in elkaar; ik ken persoonlijk een heel goede bassist, die qua uitdaging niets liever doet dan dit soort funky soul/disco achtige deuntjes spelen. Zelf zie ik ook deze muzikale kwaliteiten zeker, maar kan zeker (nog) niet alles optimaal waarderen of mooi vinden. Misschien is het een gewenningsproces. In mijn beleving zijn de Deep Purple en Cream invloeden voor een iets te groot deel ingeruild voor dat wat ik eerder als Stevie Wonder-achtige ingrediënten benoemde.
Maar dan is er gelukkig ook één echte uitzondering; Snowbird. Dit is ruim acht minuten lang, alle hoeken van het bijna jammende DeWolff spectrum opzoeken. Van kabbelende slowblues via een schitterende opbouw naar een breed scala aan psychedelica met zwevende en knallende stukken, waarin deze toch wel klasse muzikanten weer tot andere, door mij zeer gewaardeerde hoogtepunten komen. DeWolff is en blijft een klasse band, vooral live, en dit is een band van muzikanten die zich willen blijven ontwikkelen. Die ontwikkeling kan precies je smaak zijn, of niet helemaal natuurlijk.