Thrust is alweer het zesde album van DeWolff. Het album is in 2017 ontsproten en opgenomen in hun eigen Electrosaurus Southern Sound Studio aan de Oudegracht in Utrecht (ja, ze zijn heel wijselijk verhuisd). De biografie leert dat de band een andere koers is gaan varen. Hedendaagse sociale, nationale en internationale politieke kwesties worden aangesneden. Kleine jongens worden nu eenmaal groot en het Jeugdjournaal is al lang ingeruild voor volwassen media. Als niet-tekst purist neem ik dit allemaal voor kennisgeving aan. Voor mij telt immers maar een ding en dat is de muziek.
Big Talk zet letterlijk en figuurlijk direct de toon. Het raspende, schurende en scheurende Hammond orgel van Robin Piso, ferme gitaarriffs en een vlammende gitaarsolo van Pablo van der Poel, subtiel bij elkaar gehouden door zijn losjes drummende broer Luka. California Blues verzet de koers naar de Southern Rock waar de mannen zo goed in zijn. Het nummer gaat naadloos over in het blues-getinte Once In A Blue Moon. Wellicht zingt de jongste van der Poel hier wel beter dan hij gitaar speelt. Maar de stroperige Hammond solo na een minuut of drie mag er natuurlijk ook zijn.
Double Crossing Man is een kort ongecompliceerd en eenvoudig te verteren rocker zoals er al duizenden van zijn gecomponeerd. Maar wel met een typerend DeWolff stempel. Van hetzelfde laken en pak is het eerste deel van Deceit & Woo, waar Pablo’s zang wordt vervormd en het voor mij een raadsel is wie de basgitaar heeft omhangen. Briljant vind ik het blues-achtige intermezzo halverwege. Die vormt de markering en overgang naar het tweede deel met een onvervalst stuk prog meets jazz. Met zes minuten is Freeway Light het langste nummer van het schijfje. Met zijn rustige begin een goed getimed rustpunt van Thrust. Het druistige en gevarieerde vervolg is tevens de bevestiging dat de geboren Limburgers zeer serieus genomen moeten worden. Tragedy? Not Today is in zijn eenvoud vergelijkbaar met Double Crossing Man, ware het niet dat Pablo van der Poel het juiste accent geeft met zijn grenzeloze (snaren) talent.
Voor een recensent heeft ieder album een zwak punt (ook al zijn die er niet). Dat zwakke punt op Thrust is Swain. Mijn advies is om deze draak van een nummer te skippen en verder te gaan bij het laatste nummer Outta Step & Ill At Ease. Een tranende trekkende slow-rocker volgens puur Amerikaanse makelij, inclusief vet Amerikaans accent en enkele slepende gitaarsolo’s.
Met Thrust bevestigt DeWolff de reputatie van een van de beste bands in ons land. Men laat tevens horen dat het jongens-imago definitief is ingeruild voor volwassenheid. Thrust is natuurlijk het beste album tot nu toe. Net als alle albums die de mannen in de toekomst ongetwijfeld nog gaan uitbrengen.