DeWolff – Wolffpack

Bij het vorige album Tascam Tapes lieten ze het Hammondorgel en de drums achterwege, om daarmee tweederde van de wervelstorm die DeWolff heet te vervangen door aanzienlijk spartaanser instrumentatie. Het leverde opvallend genoeg een plaat op die nog steeds volkomen herkenbaar DeWolff was. Nu is er de opvolger, Wolffpack.
Toen de toerplannen rond Tascam Tapes in het water vielen besloten ze weer hun studio in te duiken. Het resultaat werd eerst in beperkte oplage digitaal en daarna op vinyl uitgebracht, waarna de kopers daarvan konden kiezen welke selectie op de cd zou komen. Met de volledige instrumentatie van Wervelstorm DeWolff en zo nu en dan extra muzikanten op achtergrondzang, bas en gitaar, blazers en één keer zelfs co-leadzang – van Diwa Meijman op Sweet Loretta – zou je misschien verwachten dat het weer een album is waarop ze weer teruggaan naar de sound van voorgaande albums. Ja en nee. DeWolff was natuurlijk sowieso niet heel eenkennig. Het was altijd al veel meer dan alleen rock en psychedelica. Nu zijn de soul en funk echter veel explicieter, alsof ze hebben ervaren dat beperkingen ook bevrijdend kunnen werken.
Op dit album beginnen ze met twee heel fijne rockers, Yes You Do en Treasure City Moonchild, maar daarna volgen er drie tracks waarin ze die nieuwe ruimte benutten. Do Me is een fraaie soulballad, Sweet Loretta is een mix van funk en soul. Half Of Your Love noemen ze zelf disco, maar is voor mijn gevoel eerder seventies soul. Wat maakt het uit, het swingt als een tierelier. Daarna wordt het weer allemaal wat steviger, met onder andere Lady J., Roll Up The Rise en Bona Fide. R U My Saviour is eigenlijk weer ontzettend poppy. Afsluiter Hope Train begint fraai met een intro dat van een vroege demo lijkt, om daarna een fijn voortdenderende rocker te worden. Live liet DeWolff ook met materiaal van Tascam Tapes horen dat de wervelstorm nog steeds krachtig is en bij tracks als Yes You Do, Lady J. en Hope Train is het ook niet moeilijk om je voor te stellen dat ze live tot ouderwets fijne jams kunnen uitgroeien.
Het is mooi om te zien dat DeWolff zich al jaren weet te ontwikkelen. Op een heel organische manier, vanuit nieuwgierigheid en experimenteerdrift, niet als een soort commercieel concept. Er zijn van die rockers-op-leeftijd die graag klagen dat rock and roll morsdood is, zoals onlangs Kiss’ Gene Simmons. DeWolff bewijst het tegendeel. Ik zie ze niet snel beginnen aan flipperkasten en Funko Pops, maar dit drietal is minstens zo rock and roll als meneer Simmons.
Vrijdag vierden ze de albumrelease met een livestream die nog steeds te bekijken is op hun YouTubekanaal. Binnenkort is op NPO2 Extra het concert met het Metropole Orkest te zien, met aansluitend de fijne documentaire DeWolff in Europa. Half maart is het volgende feestje daar: de Nonagon Marathon. Van 14 tot en met 23 maart spelen ze in tien dagen hun negen studioalbums tot nu toe, integraal en in chronologische volgorde.

DeWolff website