DGM wordt sindsdien gerekend tot de top van de progmetal. Mijns inziens ligt het accent toch meer op de stevige rock dat zwaar leunt op het gitaargeluid van Simone Mularoni (die ook verantwoordelijk is voor de volle productie van het album). Simone krijgt trouwens in Dogma daarbij hulp van niemand minder dan Michael Romeo (Symphony X). Dat is niet heel verwonderlijk, daar DGM eerder al in het voorprogramma van Symphony X mocht staan.
Daarbij heeft de muziek van beide bands op bepaalde punten ook wel raakvlakken. Maar ook een vleugje Whitesnake ontbreekt niet op het album. Het bluesy stemgeluid van Marco zorgt daar zeker voor in opener The Secret Part 1. Een nummer waarin duidelijk wordt dat melodie bijzonder belangrijk is voor de band. Er wordt goed toegewerkt naar een prettig refrein. Tussendoor wordt de luisteraar nog verrast door gevoelige rustpunten die een goed evenwicht en contrast bieden. Part 1 loopt nagenoeg naadloos over The Secret Part 2. Naast het sterke gitaargeluid laat ook drummer Fabio Costantino zich niet onbetuigd. Ook hier wordt gespeeld met sfeer en kracht. Het nummer Animal zou prachtig passen op een album van Axel Rudi Pell of Journey. Niet alleen Michael Romeo heeft zijn diensten aangeboden. In het nummer Ghost Of Insanity kun je gewoon niet om het karakteristieke stemgeluid van Tom S. Englund (Evergrey) heen. Hoewel het nummer snel van start gaat, lijkt het nummer zich aan te passen aan de stijl van Tom. Tijdens het nummer vullen de snelle riffs de momenten op waarin Tom mag schitteren in een wat meeslepend karakter.
Wat dat betreft biedt The Passage genoeg variatie. Het uptemporitme in Fallen klinkt ‘vet’, maar is ingebed in tempowisselingen die uiteindelijk prachtig afgewerkt worden door een goede keyboardsolo van Emanuele Casali. Dat uptempogeluid komt zeker later terug in Dogma en Portrait waar regelmatig het gas op de plank gaat binnen de melodie. Gaandeweg ligt het zwaardere karakter in The Passage, horen we rock and roll in Daydreamer en worden we emotioneel bij het korte Disguise (met een hoofdrol voor zang en piano) en het prachtige In Sorrow.
Dat DGM bij Frontiers Records heeft kunnen tekenen, zegt wel iets over de stijl en het niveau van het album. Zelf ben ik uiterst gecharmeerd door de variatie in de composities die in de basis een sterke melodie kennen, maar leuke uitstapjes maken naar andere disciplines. Voor mij is The Passage een prettig album met goede rock-/metalnummers die de tand des tijds wel even kunnen doorstaan. Aanschouw het anders zelf in Lens (16 september), Diest (17 september) of Geleen (18 september).