DGM – Tragic Separation

Met het album The Passage wist DGM in 2016 zeer sterk te overtuigen. Dat doen ze op het nieuwe en tiende album Tragis Separation even flink over. Aan tien composities hebben ze genoeg om je daarvan te overtuigen. De Italiaanse muzikanten staan onder contract bij Frontiers en daar passen ze mooi met hun progressieve metal met een fikse dosis AOR invloeden. Voor het nieuwe album had de band een jaar uitgetrokken om zichzelf verder te ontwikkelen en hun eigen grenzen te verleggen.
Je zou het nieuwe album als conceptalbum weg kunnen zetten omdat het centrale thema verhaalt over het levenspad van een ieder en de keuzes die je daarin maakt met de daaruit voortvloeiende gevolgen. Over de twijfels die daarna kunnen rijzen.
Flesh And Blood zet de toon op het gebied van de progressieve metal zoals we deze ook bij Symphony X tegenkomen. Opvallende element is de zang van Marco Basile die krachtig uit de hoek komt en zich goed staande weet te houden in de opstuwende ritmesectie die gevormd wordt door bassist Andrea Arcangeli en drummer Fabio Costantino. Er is een constante pulse die de compositie voortduwt en in deze setting weten gitarist Simone Mularoni en toetsenist Emanuele Casali elkaar flink uit te dagen in de solopartijen die de compositie rijk is. Single Surrender heeft eenzelfde basis, maar laat in de refreinen vooral de AOR kant van de band zien. Tussen de progessieve metal en de AOR zorgt Simone met zijn gitaarspel dat er nogal wat grooveverschuivingen plaatsvinden die het geheel interessant houden. Dat is daarbij eveneens een centraal punt op het album. Er is een continu spanningsveld tussen gitaarspel en toetsen. Hierdoor houden de heren elkaar scherp maar vullen elkaar zeker aan. In Fate is het vooral de gitaar die een set neerzetten om likkebaardend van te genieten. Ook hier kleine tempoverschillen waarbij de refreinen vrij rustig verlopen maar waar de band tussendoor goed gas op de plank geeft. Zanger Marco laat hier horen over een krachtig geluid te beschikken, maar weet ook kippenvel te veroorzaken met de meer rustige stukken.
In Hope, dat vrij gemakkelijk wegluistert, is het juist het toetsenspel van Emanuele dat de hoofdrol wegkaapt. Gewend aan het geluid van DGM besluit de band een geheel andere koers in te zetten wanneer piano en viool het titelnummer introduceren. Simone neemt met zijn gitaarspel het stokje over en zet er meer vaart in. Hier gaat het tempo in de refreinen wat omhoog en het geheel wint steeds meer aan kracht naarmate de compositie vordert. Een tempo dat in Stranded en Silence verder wordt uitgebouwd. Ook hier schurkt het geluid sterk aan dat van Symphony X. De langgerekte zangpartijen in het snelle ritme combineren goed en barst van de passie. En de passie neemt daarna nog een vlucht in de AOR compositie Land Of Sorrow waarin krachtige muziekerupties voor het accent zorgen.
Turn Back Time is met  het instrumentaaltje Curtain de afsluiter van het album. DGM nog even op zijn best met alle bekende ingrediënten op de plaats. Met bijna een uur aan muziek heb ik er echter nog niet genoeg van en besluit om Turn Back Time om te dopen tot Turn Back On, want dat moet je zeker doen met Tragic Separation.