De twee singles die eerder gepresenteerd werden, openen ook meteen het nieuwe album Zero Hour. Een album waarvoor de band dit keer bij het Duitse Nuclear Blast tekende. In Animal gaan de registers sterk open en muzikaal is het goed genieten van deze stadionrock die de Belgen ons voorschotelen. Alex klinkt prettig en vooral de coupletten zijn sterk neergezet. Telkens wanneer ik dit nummer hoor, begint mijn lijf te bewegen en telkens ook moet ik telkens denken aan alle incompetente wereldleiders die er een zooitje van maken. You’re not one of us. You’re an animal.
De tweede single Sing From The Gallows is een zeer bijzonder plaatje. Vanuit de akoestische setting lijkt Diablo Blvd. Enter Sandman van Metallica neer te zetten, maar krijgt het geheel toch een heel andere wending wanneer een sterke riff een hele andere richting uit speelt en Kris Martens het geheel een dansritme meegeeft. Gedurende de compositie is er nog een stevige wisseling met een strakke riff, maar al gauw keert de band weer terug naar de basisdans.
Het rockaccent ligt er op de eerste helft van het album dik bovenop. Dit accent krijgt zeker vorm door het opzwepende drumwerk van Kris Martens. De melodie die eromheen verweven zit vanuit de diverse riffs geven het nog net dat beetje extra. Ook God In The Machine is op eenzelfde receptuur opgebouwd. In deze compositie wordt wel duidelijk dat Diablo Blvd. voor een groot gedeelte hun invloeden putten uit de rock uit de vorige eeuw. Behalve dat God In The Machine een prachtig exemplaar is voor menig rockchart hoor ik toch duidelijk Killing Joke terugkomen in het totale geluid terwijl Alex bij tijd en wijle het stemgeluid van Ian Astbury van The Cult benadert. Daarbij ligt het geluid zeker ook sterk bij The New Black uit Duitsland en zorgt Diablo Blvd. dat het uiteindelijk gewoon klinkt zoals het moet klinken. Eigentijds, krachtig en eigenwijs.
Daar verandert niets aan in Your Are All You Love, Like Rats of The Song Is Over, met altijd die stuwende ritmesectie aan de basis. In Demonize gaan we nog wat verder terug en lijkt Black Sabbath de belangrijkse troef te zijn voor de band. De basis wordt sterk bepaald door zo´n welbekende zware riff waardoor het sfeerbeeld van Black Sabbath werkelijkheid wordt. De versnelling halverwege en de akoestische afsluiting zorgen er voor dat de luisteraar toch even verrast wordt.
The Future Will Do What It´s Told is een compositie die zo uit de jaren tachtig weggelopen lijkt te zijn. Het stemgeluid van Alex is lekker zwaar, maar klinkt ook warm, en klinkt zo ontzettend bekend dat ik al dagen bezig ben om te bedenken waar ik het van ken. Maar, frustratie ten top, ik kan er nog altijd niet opkomen. De compositie lijkt zich in eerste instantie voort te kabbelen maar wint naarmate de tijd vordert toch aan kracht en intensiteit.
Met Summer Has Gone (dat kan op deze eerste dag in de meteorologische herfst) schroeft Diablo Blvd. nog even het tempo op en het strakke gitaarwerk zorgt binnen het geheel voor de nodige kwinkslagen die ervoor zorgen dat je met een tevreden gevoel het album af kan sluiten.
Zero Hour is namelijk een lekkere rockplaat geworden die binnen de basis voor genoeg variatie zorgt. Het gitaar- en basspel is helder, strak en stevig. Het drumwerk is opzwepend en heftig en het stemgeluid van Alex is warm en sterk. Daarbij zijn alle composities op Zero Hour van een hoog niveau. Het is niet voor niets dat Nuclear Blast deze band ingelijfd heeft. Topklasse uit België