Dialith – Extinction Six

Dialith is een symfonische metalband afkomstig uit Danbury, een plaats in de Amerikaanse staat Connecticut. Het begon allemaal in 2015 toen gitarist en componist Alasdair Wallace Mackie en zanger Krista Sion hun liefde voor bands als Nightwish, Epica, Kamelot, Arch Enemy en Nevermore met elkaar deelden. Net als hun gezamenlijke interesse en voorliefde voor filmmuziek componist Hans Zimmer. Met deze referenties is de toon van Dialith letterlijk gezet.
Met drummer Cullen Mitchell bracht de band in 2017 hun ep Through Stone uit en een video van de single Quiver Of Deception. Nadat toetsenist Charles Woodruff en bassist Mark Grey de gelederen kwam versterken deed men diverse liveshows in het noordoostelijke deel van de Verenigde Staten. Het jaar 2018 werd volledig besteed aan het schrijven en opnemen van het debuutalbum Extinction Six. Een album wat ​​muzikaal geïnspireerd is op symfonische metal, power metal en cinematografische muziek.
Na de sombere en orkestrale intro Emergence ontvouwt zich de aansluitende opener The Sound of Your Voice. Dit is gelijk al een snel, complex en uitbundig klassieke symfonische metal compositie. Voorzien van een aanstekelijke melodie, tal van tempowisselingen, razende gitaarsolo’s en de krachtige zang van Krista Sion. Je kunt je nauwelijks een meer dynamische start van een album voorstellen. Net zo gevarieerd gaat het verder met het Where Fire Dwells. Doordat in dit nummer veel elementen schuil gaan van powermetal klinkt het opzwepend en tegelijk aanstekelijk.
Op Libra wordt de koers gewijzigd en horen we een andere kant van Dialith. Met strijk arrangementen wordt een klassieke touch toegevoegd aan het album. Ik vind dat overigens een onderscheidend en sterk punt in de muziek van Dialith. Op Break The Chains en Quiver Of Deception keert men terug naar dampende powermetal. Wat mij betreft in een iets te hoog tempo waardoor het onnodig gehaast klinkt. Het eerste rustpunt is The River Runs Dry met een kalm piano intro en de zalvende zang van Krista Sion. Hier horen we dat ze een écht mooi stemgeluid heeft. Met een overgang van orkestrale toetsen wordt doorgeschakeld naar een klassiek gezongen semi-ballad. 
De in elkaar overvloeiende nummers In Every Breath en Catalyst weten op een prettige manier te behagen dankzij hun catchy uitstraling. Op de laatste horen we weer de kenmerkende arrangementen met orkestrale strijkers. Het benadrukt dat er op dit schijfje voldoende variatie te horen valt. Ook The Wraith is een rustpunt met klassiek aandoende zang. Het lijvige slotakkoord op het album is het epische titelnummer Extinction Six. Gedurende de 17 minuten die dit nummer duurt komt al het voorgaande nogmaals voorbij. Het toont dat de band ook een epic niet uit de weg hoeft te gaan.
In het overvolle en populaire genre waar Dialith opereert weten de Amerikanen zich met dit debuutalbum goed te profileren en onderscheiden. Derhalve een aanrader.