De Schakelbox in Waregem gaf met de Open Podium-formule vier beginnende lokale bands de kans om op te treden in de beste omstandigheden qua geluid en belichting. Dat ze hiervoor geselecteerd werden, is voor de bands al een overwinning op zich. Wij trokken op 5 april naar De Schakelbox om eindelijk wat meer te horen van Dick Diggler’, een nieuwe postmetalband met een aantal bekende gezichten, en lieten ons verrassen door de drie andere bands.
Ampul is een tweekoppige Waregemse band met thuisbasis in JH Jakkedoe. Deze band wil experimentele rockmuziek maken die alle genres dekt en wil na een paar digitale releases binnenkort een eerste EP (Substance) uitbrengen op de streamingplatformen. De drumpartijen lopen mee op tape en door hun optreden missen ze de voetbalmatch van SV Zulte-Waregem tegen Patro Eisden, nauwelijks enkele tientallen meter verder in dezelfde buurt. Als morele steun hangt een sjaal van hun favoriete voetbalploeg over de versterkers.
Het zou makkelijk zijn om deze band af te serveren als ‘nog niet rijp genoeg’ voor het grote podium van de Schakelbox. Ja, ze stonden wat houterig op het podium. De bindteksten van zanger-gitarist Nicolas misten doel en bassist Robbe Lee heeft tijdens het concert niet meer gezien dan zijn eigen vier vingers die over de hals van zijn basgitaar gleden. Dat is allemaal waar, maar wie daar doorheen kijkt en luistert, heeft een paar puike songs gehoord van een band met ambitie. Heeft gehoord dat Nicolas heel vlot leuke akkoorden uit zijn afgeragde gitaren ramt en dat Robbe Lee strak als een metronoom stond bas stond te spelen.
Inzake genres gaat het echt alle kanten uit bij dit duo, van shoegaze naar stoner, van postpunk naar Britse 90’s indierock en fuzzy grunge. Niet elke song kon ons in Waregem overtuigen, maar wij hebben genoten van Bamboo, Luna Park, Clambake en Golden Goose. Ampul heeft meer potentieel dan ze op 5 april lieten zien.
Ook de tweede band op het podium van de Schakelbox was een duo, maar nu met zang, bas en drum. Eerder zagen we reeds het bas/drum-duo Doodseskader in de Schakelbox, maar Olav. (met een punt op het einde, zoals bij DIRK.) zit meer in de richting van Royal Blood en Death From Above 1979. Miste Ampul op het podium vooral maturiteit, dan is het net dat waar Olav. in uitblinkt. Dieter en Maarten stonden te spelen met het zelfvertrouwen van de grote dagen. Vingers in de neus. Je had ook van bij de eerste noot door dat er iets zou gaan gebeuren op het podium. En wat een songs. Dit duo laat zich niet beperken door de minimale bandbezetting (de drummer zingt ook nog eens backings en uitzonderlijk ook eens lead), maar vindt daar net zijn sterkte, door vette riffs en heel creatieve ritmes in een volle sound te duwen.
Van hun set in Waregem wisten een aantal nummers ons makkelijker te overtuigen dan andere: 7 To 8, Trust In You, Last One Alive en Sin. Olav. is een band die op Eurosonic/ESNS met superlatieven overladen zou worden.
Het Nieuwe Normaal brengt dit najaar een eerste EP uit. Ze delen drummer Maarten met Olav, wat weer wat tijd scheelt in de podiumwissel. Deze jongelui vergelijken zichzelf graag met tegendraadse acts met een popgevoeligheid zoals The Breeders, Nirvana en Evil Superstars. Verwrongen riffs, stuwende bas en een drumwerk met een hoog octaangehalte worden afgewisseld met pikante melodieën en harmonieën. De erfenis van de jaren ’90 klinkt zwaar door bij Het Nieuwe Normaal. Ze gebruiken dubbele, meestal harmonische zang, wat in hun betere grunge/indie-nummers doet denken aan The Posies. Maxime zingt en speelt ook nog bas, terwijl Niels enkel een microfoon heeft en bij het zingen naar alle hoeken van het podium kan lopen. Een paar keer gaat hij tussen het publiek staan om te zingen. Het is inzake podiumprésence en beleving niet gelijk verdeeld bij Het Nieuwe Normaal. De twee zangers en de drummer gaan helemaal los, terwijl de twee gitaristen als boekhouders stoïcijns hun noten staan te tellen.
De tracks van Het Nieuwe Normaal die ons zijn bijgebleven zijn Paint My Head Red en God Sized. Ook hun cover van On A Plain van Nirvana kon op veel applaus rekenen bij het publiek.
Dick Diggler’ komt uit Oudenaarde en brengt instrumentale post-metal. Met deze band ging de gemiddelde leeftijd van de bandleden op het podium een heel stuk omhoog. Het viertal heeft pakken ervaring in andere bands en andere genres. Met Dick Diggler’ schrijven ze een nieuw verhaal en beginnen ze vanaf nul. Ze hebben pas sinds kort genoeg nummers voor een volledige set en hun concert in De Schakelbox is één van de eerste die ze spelen. De kans om deze beloftevolle band te kunnen ontdekken in de perfecte omstandigheden inzake geluid en belichting klonk ons als muziek in de oren.
Het concert van Dick Diggler’ was toch van een heel ander niveau dan de vorige bands, inzake professinaliteit en maturiteit. In instrumentale postmetal is de sfeerzetting allesbepalend en dat doet deze band foutloos, geholpen door een eenvoudig rookkanon en een uitgekiende lichtshow. Ze spelen met herhaling en opbouw en weten de intensiteit het hele concert hoog te houden. Behalve postmetal horen we ook nog wat stoner en doomy sludge en af en toe een versnelling en een hoog drumritme dat we nog niet eerder hoorden in postmetal. We denken spontaan aan Belgische collega’s als Turpentine Valley, Grand Aquila en Atomic Vulture.
Visueel is het gitarist Kenneth (die in één nummer ook een paar zinnen zegt) die voor heel wat toegevoegde waarde zorgt, met veel emotie, coole poses en veel contact zoeken met het publiek. Een beetje finetuning kan nog voor extra vuurwerk zorgen, bijvoorbeeld door in de rustpunten ook het drumvolume naar beneden te halen.
In de set herkennen we de tracks Lolita en Liefde En Licht die hier eerder een lovende review kregen en die live nog net iets anders klinken. Andere tracks die we heel interessant vonden, waren Sun Can Dance en setafsluiter Blue Diamond Cookies. Inzake postmetal heeft Vlaanderen er met Dick Diggler’ een nieuwe parel bij. Dit is een band om in de gaten te houden.