Dictated: over angsten, female-backed metal en dayjobs

Het Nederlandse Dictated kwam in 2019 uit met hun derde album, Phobos. Op dit album staan hun angsten centraal. Ik sprak met Jessica Otten (bas) en Sonja Schuringa (gitaar) die als songwriters het best uitleg kunnen geven over het album.
INSPIRATIE EN ANGSTEN
Het idee van het album kwam na de Aziatische tour (met o.a. Lividity). Daar hadden ze veel dingen gezien en gehoord van de lokale bevolking dat zoveel inspiratie gaf dat het concept van Phobos naar buiten is gerold en de nummers uitgezocht en gerichter geschreven zijn naar het concept van het begrip fobieën.
Toch zijn de nummers over hun eigen angsten niet direct de favoriete nummers.
Zo laat Jessica weten, “Je hebt net wat meer feeling met de nummers als het over je eigen angsten gaat, maar mijn favoriet nummer is het eerste nummer van het album, Hypso vanwege de chaos van het nummer en wellicht omdat het al laatste is geschreven, zelfs een uur voor we de studio in moesten. Door die druk en spanning komt blijkbaar toch het best in ons boven.”
Sonja heeft een andere favoriet, “Mijn angst is te horen op nummer twee van de plaat, Thalasso (de angst voor diepe wateren), maar mijn favoriet en waar ik juist het meeste het gevoel heb van wat bij mijn angst hoort is het nummer Taphe.”
Over de herkomst van hun angsten verteld Jessica, “Voor mijn angst Trypo (de angst voor dingen met kleine gaatjes) heb ik niet echt een aanwijsbare herkomst. Wel voor mijn angst voor clowns, vroeger als kind ben ik op een feestje erg geschrokken door een onverwachte beweging van een clown, scarred for life! Een dergelijke obvious angst wilden we echter niet gbruiken voor het album. Trypo is misschien ook wel wat meer een walging dan angst, iets wat je hebt of niet waar je alleen maar achter komt door het te googlen, maar doe dat vooral maar niet!”
De angst van Sonja heeft een duidelijkere herkomst, “Als kind ben ik bijna verzopen en als kind heb ik ook veel nachtmerries gehad over onderwater dingen. Ik heb wel mijn duikbrevet gehaald maar ik gebruik hem nooit meer. Ik kan de zee in op een boot of kano, maar zo gauw ik zelf in de zee ben, raak ik in paniek en zwem ik snel terug.”
NIEUWE BOOST
De dames kunnen zich vinden in mijn gevoel dat de band qua sound maar ook qua look een nieuwe boost heeft gekregen met Phobos.
Zo zegt Sonja, “Ja, ik ben het met je eens. Tof dat je het zo voelt en ziet. Omdat we onszelf de mogelijkheid hebben gegeven alles zelf uit te brengen heeft dat veel geholpen om alles nieuwe energie te geven. Met de ervaringen die Jessica in de muziek heeft (als promoter bij het Franse label Seasons Of Mist) en we het schrijven van muziek even hebben losgelaten en ons gefocused hebben op de korte termijn en optredens hebben we nu een nieuw fris jasje gevonden en misschien onze beste plaat tot nu toe gemaakt.”
Jessica valt bij, “Ja we hadden voorheen veel hulp van alle kanten maar toch klopt het niet helemaal.. Toen we het concept hadden van Phobos viel alles ineens op zijn plek. Ik denk doordat we de tijd hebben genomen en onze stijl wat meer gevoel hebben gegeven in plaats van alleen lompe death metal te hebben geschreven. Dat komt vast ook omdat we wat ouder zijn geworden.”
DAYJOBS
De invloeden van de dayjobs van de dames, Sonja is fotografe en zoals eerder vermeld is Jessica promoter heeft wel wat invloed gehad op het album.
“Ik heb de foto’s voor het artwork van ons vorige album Deceived gedaan en hebben het er over gehad dat ik dat weer zou doen voor Phobos. Angsten fotograferen is natuurlijk tof om te doen. Toch bleek het na de eerste uitwerking niet zo te voelen als het moest. Daarom hebben we toch een artieste gevraagd het artwork voor ons te doen. Ik wilde graag de individuele angsten van de leden uitbeelden maar de nummers en teksten waren er al dus eigenlijk was dat niet meer nodig. Wat er nu is sluit toch beter aan bij het concept.”
Ook de dayjob van Jesscia heeft wel invloed op de band, “Ik ben dus promoter op een klein kantoor van het Franse Seasons Of Mist label. Het is een creatieve job, waarin ik best vrij ben in de dingen die ik doe. Via die baan heb ik geleerd hoe het beste om te gaan met de pers en wat je wel of niet moet zeggen, of de invloed van digitale platformen. Maar ook dat je je eigen werk niet realistisch kunt beoordelen. Daarom hebben we van tevoren ook al gezegd dat mijn werk en Dictated niet te ver door elkaar heen mogen lopen. Dus we hebben wel mijn kennis en expertise meegenomen maar de promotie aan iemand anders overgelaten zodat ik in deze band gewoon artiest kan zijn.”
PODIUMPLEZIER
Omdat op het podium de band duidelijk veel plezier heeft en heel leuk met elkaar en het publiek omgaat vraag ik me toch af hoe ze zo bruut en metal op de foto kunnen komen.
Sonja verklaart, “Puur toeval! Soms staan we half schaapachtig te lachen op de foto maar dat is voor fotografen denk ik niet zo interessant om naar buiten te brengen. Met ons laatste optreden hebben we bijvoorbeeld nog veel gelachen op het podium maar komen we dan toch serieus op de foto.”
Jessica vult nog aan over de lol die ze op het podium hebben, “Er is een riff op de bas die heel lastig vind, dan gaat mijn rechter schouder omhoog en daar moet Sonja altijd om lachen. Dan ga ik natuurlijk juist naast haar staan. Dat ziet het publiek en daarmee voelt het zich op hun gemak en start dan juist wel die moshpit.”
FEMALE BACKED METAL
Persoonlijk ben ik het predicaat “female-fronted metal” redelijk beu. Grappig genoeg zou je Dictated “female-backed metal” kunnen noemen, want de dames schrijven zelf de muziek. Ik vraag me af hoe de dames erbij zijn gekomen death metal te maken.
“Ik denk dat ik met het maken van death metal laat ben begonnen, ik was 21 of zo en ik zong in een band. Clean, en we maakten een soort van progressieve rock. Ik had het redelijk naar mijn zin en had de ambitie om veel optredens te doen en op pad te gaan, maar de anderen hadden daar wat minder zin in en tijd voor. Toen er een tweede zangeres bij kwam pushte haar vriend haar om eerste zangeres te worden en ik moest dan maar verdwijnen. Ik heb hem gezegd dat ik dat wel een goed idee vond en dat ik mijn eigen death metal band ging beginnen. Nou, toen moest ik maar gitaar leren spelen, haha. Even later leerde ik Jessica kennen. Ik stelde haar voor een death metal band te beginnen. Ze zei eerst nee, maar na wat meer bier toch ja. We speelden eerst covers, zijn toen op zoek gegaan naar andere bandleden en zo zijn we uiteindelijk aangekomen bij waar we nu zijn,”  vertelt Sonja.”
Jessica laat weten, “Op mijn 14e kreeg ik voor mijn verjaardag mijn eerste elektrische gitaar. Ik heb wat les gehad op een lokale muziekschool, maar het hardste wat ze daar kenden was Nirvana. Ik heb mijn muziekleraar toen dus nog wat technieken moeten bijbrengen en was er dus snel klaar mee. Toen heb ik mezelf wat dingen aangeleerd en ben ik met Sonja gaan spelen en hebben wel elkaar tips en tricks gegeven. Onlangs ben ik geswitched naar de bas omdat ik nooit echt verliefd geworden ben op de bas. Ik ben bas gaan spelen in Bleeding Gods en vond dat heel vet.”
TOT SLOT
In de toekomst zal de band zich vooral focussen op festival shows in het buitenland. Er is al zoveel concurrentie in eigen land, zo hadden ze hun release show in Ierland. Graag zouden ze openen voor bands als Immolation, Deadborn, Benighted, Hate Eternal en Vitriol.
Op de luchtige vraag “whiskey of bier” antwoordt Jessica, “Bier sowieso. Ik houdt niet van whiskey en ik maak er vast heel veel boos van, maar ze smaken voor mij allemaal hetzelfde. Ik probeer af en toe een nipje maar Sonja kan beamen dat ik daar altijd rare gezichten van trek.”
Sonja heeft een andere smaak, “Met Jessica of in de kroegen drink ik bier, maar thuis kan ik best wel een lekker whiskey nippen.”