De geweldige hoes in de stijl van Grindhouse B-film poster maakt wel nieuwsgierig. Nu ken ik de band al van hun debuut Your Favorites, maar zelfs dan, trekt zoiets net wat meer aandacht. Aandacht die deze plaat zeker verdient! Het eerste album was best oké, maar dit is toch echt een groeispurt naar de opvolger geweest.
Een krijs, en dan vol gas uit de startblokken; het klinkt soms erg gejaagd door het hoge tempo en de in eerste instantie ietwat nerveus klinkende stem; je zou er bijna buiten adem van raken en denken dat ze stiekem aan de pitch knop hebben gezeten. Maar wat een energie, lekker stuwende baslijn, Chuck Berry solo en zeer passende melodieuze koortjes: rock ‘n’ roll zoals ze daar schijnbaar in Scandinavië bijna een patent op hebben. Het navolgende titelnummer gaat lekker uptempo door, heeft ook weer die precies passende en pakkende hooks en voegt een vleugje surf aan het recept toe. Ook een portie teenybobber doet het goed in City Girl en Resignation Boogie. Chinn en Chapman hebben wel meer volgers gevonden in deze regio; Imperial State Electric (en ook Hellacopters op hun laatste) hebben zich hierdoor al geïnspireerd gevoeld, evenals The Sign labelgenoten Beat City Tubeworks en Märvel trouwens.
Staccato ska-wop-achtige up-strokes en het hoge tempo kunnen een nerveus tintje bij vlagen nog versterken in een track als Those Without Power, maar ook dat kan gezien worden als een creatieve toevoeging. Dit is gewoon een album volgepakt met heel pakkende feel-good energieke rawk ‘n’ boogie met ballen. Het absolute meesterwerkje is wel Sorry State; met knappe, bijna nostalgische breaks en tempowisselingen zoals ze dat in de vroeg zeventigerjaren konden, met naast heel catchy arrangement en zangpartijen, werkelijk geweldige instrumentale invullingen van bas en drums, maar vooral de gitaar. Soms doet het me een beetje denken aan de seventies Peavy-medley van Dweezil Zappa; luisteraars die dat kennen, begrijpen vast wat ik bedoel. Mooi werk; deze staat al weer op mijn vinyl verlanglijstje.