Soms moet je gewoon een eindje uit je comfort zone weg en een stukje verder van huis om te zorgen dat je wat interessants tegen komt. We gaan dan ook een stukje zuidwaarts, voorbij Maastricht, door België heen, naar het plaatsje Diekirch in Luxemburg. Hier vindt namelijk Dikrich Live 2017 plaats. Een gratis open lucht festival op een plein midden in het dorp. Er treden vandaag drie bands op, Elysian Gates, Visions of Atlantis en Delain. We zijn er op tijd want er worden ook een tweetal interviews afgenomen. Een met Siegfried Samer van Visions of Atlantis en nog een met niemand minder dan Charlotte Wessels van Delain. Deze zullen uiteraard binnenkort ook hier op de site te lezen zijn.
Elysian Gates bijt het spits af vandaag en doet dat eigenlijk best wel goed. Eerdere optredens van ze die we hebben meegemaakt waren onder andere bij de FemME battles, waar ze zeker potentie lieten zien, maar ook nog behoorlijk wat te leren hadden. Dit was dan bijvoorbeeld te zien aan hoe men zich op het podium gedroeg, de vocalen die nog niet helemaal uit de verf kwamen en wat slordigheden in gitaar en drum werk. Daar is vandaag nauwelijks wat van terug te vinden. Vocaal staat het als een huis, waarbij Noemie ook bewijst wat grunts en screams niet te schuwen en klinkt gewoon erg goed. Gitaarwerk is ook een stuk beter geworden, evenals de drumpartij, die veel overtuigend over komt. De band voelt nu ook aan als een geheel en geeft, ondanks dat het nog wat regent, een lekkere set aan nummers weg en het publiek, zeker omdat de band hier vandaan komt, kan ze zeer waarderen.
De volgende op de lineup zijn Visions of Atlantis. De wisselingen in de bezetting van de band leveren niet zo’n rooskleurig beeld op van de band, er is nog maar een iemand over van de originele bezetting. Dit betreft Thomas Caser, de drummer, die duidelijk terug wil naar de eerste roots van de band. Er zijn dan ook weer een paar oud leden terug gekomen op gitaar, synthesizer en bas. Vocaal gezien zit het wel in een nieuw jasje. Maxi Nil, de vorige zangeres, is vervangen door Clémentine Delauney, vorige zanger Mario Plank door Siegfried Samer. Clementine’s stem doet hier en daar wat denken aan Dianne van Giersbergen, zowel qua bereik als ook in uitvoering. Het klinkt dan ook erg goed, ze is duidelijk behoorlijk goed en klassiek geschoold. Siegfried echter is wat minder bij stem vanavond. Aan enthousiasme geen gebrek, sowieso in heel de band niet, maar vocaal is het niet altijd even zuiver. De stukken die samen gezongen worden zijn dan ook niet altijd even fraai. Ze hebben hun momenten gelukkig wel, maar hier mag wat aandacht naar toe. Muzikaal gezien zit het prima in elkaar, maar hier blijkt toch weer hoe belangrijk een goede stem is voor het totaal.
Als headliner staat Delain op het podium. De intro is erg gaaf, Timo en Sander (ja, de vorige drummer van Delain valt wel eens in als Ruben niet kan) doen dit samen. Het geluid is lekker dik afgesteld, echter zijn de speakers aan de linkerkant van het podium het hier niet zo mee eens, deze kraken dat het een lieve lust is. Het publiek is hier duidelijk voor Delain, het plein is intussen lekker volgestroomd en de regen is gelukkig eindelijk opgehouden. Ook deze band is in de loop der jaren blijven groeien en nu al een redelijke tijd stabiel qua bandleden. Met Timo, Merel en Otto staat hier een echt powerhouse aan gitaarspelers en dit is dan ook duidelijk te horen. De band speelt het ene na het andere krachtige nummer, zoals Glory and the Scum, Get the Devil out of Me en Army of Dolls. De set is onderverdeeld in een aantal stukken, waartussen men heel even van het podium verdwijnt, een intro muziekje in start, om vervolgens weer met volle kracht verder te spelen. Het werkt goed, maar het voelt wel een beetje ingestudeerd aan. De hele band is een genot om te zien en te horen. Alle kleine details, zeker op gitaar zijn erg fijn en men heeft er overduidelijk plezier in. De interactie tussen de bandleden levert dan ook een paar mooie momenten (en waarschijnlijk foto’s) op. Bij het nummer Sing for Me gaat Charlotte hilarisch genoeg eventjes de mist in, ze zet haar tekst ten opzichte van de muziek net verkeerd in en dit levert haar een leuke blik op van Timo. Ze herstelt zich uiteraard snel genoeg en gaat verder met The Gathering, wat ontaardt in een springfeest, zowel op het podium als op het plein. Als laatste songs krijgen we Mother Machine, Don’t Let Go en het inspirerende We Are The Others voorgeschoteld. Met een wel verdiend applaus komt dit feestje dan helaas tot een einde en bereiden wij ons voor op een flinke reis terug. Was het de reis waard? Ja! Dit soort heerlijke metal, gewoon gratis en voor niets? Lijkt me niet zo’n moeilijke keuze!