We noteren april 2012. Na jaren van stilte weet het Nederlandse symfo-magazine iO Pages Dilemma aan te sporen tot een eenmalig reünie optreden. Daarmee werd de kiem gelegd.
We noteren 4 oktober 2018. Als uit het niets staat Dilemma voor het eerst weer op het podium. Het podium van de Boerderij in Zoetermeer. In het voorprogramma van Sons Of Apollo. Die maand volgden nog tien optredens.
We noteren 2 november 2018. Op het nieuwe Nederlandse platenlabel Butler Records verschijnt het album Random Acts Of Liberation van Dilemma. Maar is Dilemma werkelijk als een feniks uit de as verrezen, zoals de informatie bij dit album aangeeft? Het antwoord daarop is ja en nee. Ja, omdat dit tweede album ruim 23 jaar na het debuut verschijnt. In een bezetting met alleen Robin Z nog als origineel bandlid. Nee, omdat ‘het’ na het optreden in 2012 weer begon te kriebelen bij oprichter, toetsenist en overlever Robin Z en zanger Danny Butler. Achter de schermen werd ‘het’ verder uitgewerkt tot wat zes jaar later gedoopt is in Random Acts Of Liberation.
Naast Robin Z bestaat Dilemma anno 2018 uit Collin Leijenaar (Affector, Kayak, Neal Morse) op drums, Paul Crezee op gitaar, Erik van der Vlis op basgitaar en de Brit Dec Burke als zanger. De laatste is bekend van Frost*, Darwin’s Radio en Audioplastik, maar heeft ook drie solo-albums op zijn naam zijn. Hij verving gedurende het opnameproces zanger Danny Butler.
Random Acts Of Liberation is meer dan een schot in de roos. Het album is gedurende veertien nummers verdeeld over ruim 72 minuten een achtbaan die niet zou misstaan in Walibi. De productie van Collin Leijenaar is om door een gouden ring te halen. Tel daarbij Rich Mouser (Spock’s Beard, Neal Morse, Transatlantic) die tekende voor de mix en de mastering. Dilemma anno 2018 speelt een mix van progressieve rock, melodieuze rock en AOR. Invloeden van Spock’s Beard, Frost* en Flying Colors zijn onmiskenbaar aanwezig. Maar om alleen te refereren aan deze namen doe je Dilemma te kort.
Ruim voor de release van het album werd het nummer The Space Between The Waves vrijgegeven. Noem het een single of een teaser. Feit is wel dat dit melodieuze en aanstekelijke power-symfo nummer klinkt als een spreekwoordelijke klok. Van hetzelfde laken en pak is All The Matters. De Nederlandse ether zou zoveel leuker worden met nummers als deze. Een epic gaan de heren ook niet uit de weg. Het twaalf minuten klokkende The Inner Darkness is daar het tastbare bewijs van. De intro is er een die Neal Morse gecomponeerd zou kunnen hebben. Het heavy drumwerk van Leijenaar is imposant en het aanvankelijk Oriëntaals klinkende gitaarspel van grote schoonheid. Maar het is Dec Burke die hier zijn vocale stempel op het nummer drukt. Ik rekende de Brit al tot een van de betere stemmen in het genre. Zijn prestatie op dit album is daarvan de bevestiging. In het tweede deel van dit nummer eist Paul Crezee de hoofdrol op met een puike gitaarsolo. Het nummer kent tal van tempo- en sfeer wisselingen en houdt het midden tussen Flying Colors en de Amerikaanse jaren tachtig AOR-band Giuffria.
Dat Dilemma ook stevig uit de hoek kan komen laat Pseudocomaphoebia horen. Heavy gitaarriffs, zwaar drumwerk en een intens zingende Dec Burke. Mede door het prominent aanwezige toetsenspel doet het stuwende nummer me denken aan Planet X van Derek Sherinian. De link naar het album Imbroccata wordt gelegd met Spiral Pt. II. Op dat album staat immers Spiral (Pt. I). Het korte nummer bestaat uit pianospel met gesproken tekst. Openly is gedurende zes minuten power-symfo van de bovenste plank, waarin zowel opvallend als onopvallend toetsen een grote rol spelen. Het nummer lijkt op de huid geschreven voor Dec Burke. Het aansluitende Intervals is een mix van prog en poprock a la Flying Colors met een splijtende gitaarsolo van Paul Crezee.
Ruim voordat dit album verscheen noteerden we lofuitingen van onder andere Mike Portnoy, Dave Meros en Arjen Lucassen in de media. Deze heren met naam en faam spraken mooie woorden. En geheel terecht. Dilemma anno 1995 is niet meer. Lang leve Dilemma anno 2018. Klasse album!