Dir en Grey – Effenaar (Eindhoven) 27/05/2015

De bands die vanavond het podium betreden vertegenwoordigen het Japanse metal genre, en zijn beiden totaal onbekend voor me. Maar dat maakt juist nieuwsgierig, omdat de metalbands uit dit land die ik wel ken, weinig overeenkomsten vertonen met de metal die ik ken. Ik kijk dus bij voorbaat al erg uit naar wat deze muzikale wereldreis mij gaat brengen…
Er staat ruim voordat de deuren open gaan al een flinke rij voor de Effenaar met opvallend kleurig uitgedoste bezoekers. Een groot aantal daarvan zou rechtstreeks uit een Manga tekenfilm weggelopen kunnen zijn. Terwijl men ongeduldig wacht op het tijdstip dat de deur open gaat, heeft een klein aantal meer geluk: zij hebben kaarten kunnen bemachtigen voor een meet and greet met de band, die zowaar uitverkocht is! Wat mij eigenlijk toch een beetje verbaasd, want 120 euri’s neer mogen tellen voor een kwartiertje: laat ik mijn mening daarover maar voor me houden…
Het uit Parijs afkomstige Rise of the Northstar heeft als musicale basis Japan, maar vermengt de Manga uit dit land met lompe 90’s hardcore uit New York. Resultaat zijn catchy riffs waarin de Japanse cultuur centraal staat. Het valt op dat de band enerzijds lomp overkomt, anderzijds ook bijzonder fijngeslepen. Na een paar nummers is duidelijk dat hier niet zomaar een hardcore bandje op het podium staat wat dan toevallig hun songteksten baseert op het land van de Rijzende Zon, maar een band waarvan de lompheid, fijnzinnigheid en energie van afstralen. Zanger Vithia is een echt podiumbeest die er alles aan doet om het publiek bij de show te betrekken, en dat lukt ‘m aardig!
Naarmate het moment vordert dat Dir en Grey het podium zal gaan betreden, wordt het steeds meer dringen op de voorste rijen. Adem halen wanneer je pakweg in de eerste vijf meter van het podium staat lijkt voor sommigen onmogelijk. Terwijl de Effenaar bij lange na niet uitverkocht is: het bezoekersaantal zal op de helft van de capaciteit zijn blijven steken…
Maar wanneer de Japanners het podium betreden, lijkt het wel of deze eerste meters exploderen: onophoudelijk zwaaien de armen mee op het ritme van de muziek. Die voor mij onbekend en even wennen is, maar die mij ook steeds meer weet te verbazen naarmate de setlist vordert. De band is onder het zeer algemene label “metal” gemakkelijk in een (heel groot) hokje te stoppen, maar wie goed luistert hoort met name alternatieve en progressieve metal langskomen, die bol staat van experimenten. Maar ook death metal, nu metal en metalcore zijn vertegenwoordigd in de nummers waarvan soms voor mij niet duidelijk is wanneer ze beginnen of ophouden, of wat een intro, intermezzo of outro is. Kortom: veelzijdigheid alom, deze pluspunten zijn al snel verdiend!
Tweede enorm sterke punt van de band is de ronduit fenomenale stem van Kyo: het is ongelofelijk wat voor een bereik dit mannetje heeft. Lage grunts, hoge uithalen, ingetogen en zuiver of uitzinnig schreeuwend: binnen no-time wordt geswitched. Tweede pluspunt is binnen!
En tenslotte prijkt er geen statische banner met het bandlogo op de achtergrond, maar een groot wit doek waar gedurende de hele show met visuals de nummers op een indrukwekkende manier ondersteund worden. Wie al snel uitgekeken is op de standaard macho poses heeft nog steeds genoeg om te kijken: er speelt zich een waar visueel spektakel af op het podium. Pluspunt nummer 3 in the pocket!
Het mag duidelijk zijn dat ik met een zeer voldaan gevoel de zaal verlaat. Hoewel niet uitverkocht, heeft zich hier vanavond een intiem feestje voor die-hard fans van een niet mainstream muziekgenre afgespeeld. En dat dat feestje zowel een muzikaal als visueel spektakel was, maakt het feestje alleen nog maar mooier! Dit zouden meer bands moeten doen…