Dit Zwitserse trio heb ik reeds een paar keer live gezien, en iedere keer ben ik toch weer diep onder de indruk van wat ze met z’n drieën aan muzikale kunstwerkjes kunnen neerzetten. Liefhebbers van deze toch wel specifieke muziek komen meestal wel naar een kleine club toe, maar zelfs op een festival (Under The Milky Way in Huissen) heb ik deze mannen een toch aardige meute zien amuseren.
Nu dus weer tezamen met een publiek dat grotendeels bekend is met het repertoire van de band, komt de band even na tienen het podium op voor een groepsknuffel, alvorens de instrumenten ter hand worden genomen. Gelukkig zijn ze niet met heel veel vertraging opgekomen, want om half twaalf staat mijn chauffeur weer voor de deur. Ze knallen er direct aardig in met hun mix van expressieve, gefreakte, psych, prog, en blues rock.
De maniertjes van zanger/gitarist Stavros zijn toch weer even wennen; het kan nogal theatraal overkomen, en de glimmende glitterbroek en openhangende goud-zwarte streepjesbloes versterken dat effect misschien nog eens. Het gitaarspel is echter van onbetwistbaar hoog niveau, en de zang is ook meestal behoorlijk overtuigend. De prestaties en presentatie van drummer Maxime is weer een feestje voor oor en oog; met grote precisie weet hij iedere uithoek van zijn drumstel uit te buiten, terwijl hij bijna dartelend met hupjes achter zijn kit zit. De intense beleving van de muziek is duidelijk zichtbaar bij de drummer en is ook een enorm plezier om naar te kijken. En dan te bedenken dat hij tussen de bedrijven door ook nog een stukje keyboard/computereffecten aanstuurt. Bassist Marco is een gigant; met verwondering heb ik weer beleefd hoe hij met volle overtuiging en passie heel smaakvolle jazzy en blues loopjes afwisselt met een knappe tokkel (op de bas!), strakke electro-achtige beuk-basis of drone-loopjes.
Die drone-achtige stukken, die me bij vlagen aan bijvoorbeeld Anne Clark kunnen doen denken, kunnen mij van de plaat absoluut niet bekoren, maar live kan zoiets een heel publiek, inclusief mijzelf toch helemaal meetrekken in een hypnotiserende drive. Tracks als Insomnia deden het live dus wederom verbazingwekkend goed. Ondanks de vaak live toch ook indrukwekkende tovenarij op de gitaar, heel creatieve en knappe details op de drums en die meeslepende baslijnen, heb ik nog veel liever de meer rock-georiënteerde stukken, waarvan de band ook plenty heeft gemaakt. Ook bij de steviger stukken kan die freak-component nog veel indrukwekkender zijn dan op plaat; de soms compleet gestoorde breaks, solo’s en expressieve vocale uitspattingen vliegen je om de oren. Sommige nummers zijn schijnbaar voor de band zelf ook nogal donker en emotioneel geladen; zo hadden ze bijvoorbeeld Ecstacy Of God al jaren niet meer live gespeeld omdat het hen “leeg zoog”. Nu ben ik absoluut geen liefhebber van emotieloos, puur technisch Al Di Meola-achtig nootjesgepriegel, maar dit nummer met ook heel veel (heftig gepassioneerde!) notenwatervallen pakte me enorm. Om iets voor half twaalf kwam de aankondiging van de laatste nummers; ze beginnen met Mr. Robert. Yes! Mijn favoriete nummer wordt nog gespeeld! De power ballade die mij iedere keer regelrecht kippenvel bezorgt met zoveel vroeg seventies gehalte a la Led Zeppelin, Cream en Hendrix, en ja hoor, Dirty Sound Magnet slaagt er ook deze keer weer in. Misschien ga ik nu toch nog één of twee nummers missen, maar ik ga toch maar richting uitgang, want mijn chauffeur staat inmiddels al ruim tien minuten te wachten. Met een uitermate tevreden gevoel stap ik in de auto; ruim anderhalf uur puur genieten zit er weer op.