De dagen lengen, de zon zorgt voor het ontwaken van lente gevoelens. Zware tijden voor de gemiddelde Black metal liefhebber. Gelukkig zijn er voor hen nog momenten waar ze zich te goed kunnen doen aan donkere, ongure rites, om zo hun koude hart en duistere ziel tevreden te stellen. Eternal Eclipse in het Stroomhuis is zo’n avond waar drie bands het donkerste gevoel in je naar boven halen.
Dikasterion is een combi van Waalse en Vlaamse muzikanten en trapt de avond af. Deze driekoppige band speelt “War en black death-metal”. Deze band is een bevestiging “nummer zoveel” dat België bol staat van het talent als het om dit zware genre muziek gaat. Energiek en sterk. Simpele doch doeltreffende riffs en krachtige, soms tweestemmige zang door de bassist en gitarist. Hun stemmen ontlopen elkaar niet en geven een lekkere diepe sound, welke goed past bij deze stijl van metal. Ze lijken soms wat gefrustreerd dat het publiek niet heel enthousiast reageert. Dat drinken ze dan maar weg met een fles single malt die de band rond gaat, en waar de bodem aan het einde van het optreden in zicht is. Uiteindelijk krijgen ze het publiek toch mee met hun gedreven spel.
De tweede band die aantreedt is evengoed afkomstig uit België. Het uit de klei van West Vlaanderen getrokken POX speelt een soort primitieve Black metal. Smerige riffs, ruw en grof geweld. Pompende, lekkere nummers met een goede podiumpresentatie. Afwisselende rustige stukken welke uitbarsten in zes-snarig geweld en, gelukkig, niet te lange gitaarsolo’s. De liefhebber van ouderwetse black komt hier goed aan zijn trekken, en dat doet heel wat hoofdjes heen en weer schudden. Deze band is verder in nevelen gehuld. Al bestaan ze al sinds 2015, er is weinig over ze bekend. Meer dan 2 EP’s, een split album met Heretic en een live album uit 2017 is er niet te vinden. Ze spelen vanavond voor het eerst in 4 jaar maar dat is aan niets te merken. De band is goed op elkaar ingespeeld en klinken van het eerste tot en met het laatste nummer heerlijk vuil en ranzig.
Het einde van de set is subliem abrupt, en voor je twee keer met je ogen kunt knipperen is het podium leeg!
Veel ombouwtijd hebben de bands niet nodig. Ze gebruiken veel hetzelfde hardware en materiaal. Na wat banners op het podium toe te voegen, en een zeer korte soundcheck, ramt het Duitse duo Häxenzijrkell door de boxen. De bandnaam is een vrije spelling van het woord “Hexenzirkel” wat je vermoedens in het Nederlands inderdaad bevestigd. Hekserij door twee man: P. op de drums en MK op gitaar. Waar Pox een flinke dosis energie en tempo voortbracht, trapt Häxenzijrkell op de rem. Niet dat je achterover kunt leunen, want deze doom-achtig aandoende Black metal komt lekker binnen. Zeer lange nummers, bombastische drums, galmende en overstuurde gitaarsound, mistroostige kwellende zang… het doet betoverend en bezwerend aan. Tussendoor worden samples met Duitse teksten afgespeeld dat een haast kille sfeer teweegbrengt. Dreigende opbouw naar trage en zware stukken, veel repetitieve stukken en lange outro’s, alsof je steeds verder het moeras wordt ingezogen. Dat kenmerkt de muziek van deze band. De nummers dreigen hierdoor wel veel op elkaar te lijken waardoor de concentratie bij het publiek niet altijd aanwezig lijkt te zijn. Evengoed een hele fijne set waar je je even in een andere wereld waant.
Als ik na het concert tijdens mijn terugtocht bijna omver wordt gereden door twee scheldende pubers op een fatbike, besef ik dat de bezwering helaas voorbij is. Melancholisch lach ik ze uit en roep nog een toespeling uit de onderwereld toe.
Paul Verhagen, bedankt voor de prachtige foto’s die ik mocht gebruiken!