Distant – Aeons Of Oblivion

Distant is een deathcoreband waarvan de zes leden uit Rotterdam en uit Bratislava komen. 11 juni komt de band met het album Aeons Of Oblivion op de proppen. Het album verhaalt over Tyrannotophia en het is niet een heel positief en optimistisch verhaal. Het album bestaat eigenlijk uit de twee EPs Dawn Of Corruption (2020) en Dusk Of Anguish (2021) die aangevuld zijn met vijf nieuwe composities.
Distant is geen nieuwkomer, want de band heeft sinds de oprichting in 2014 al flink aan de weg getimmerd. En met succes want gerenommeerde festivals hebben ze al op hun cv kunnen neerzetten.
Het album Aeons Of Oblivion vraagt wel wat ‘geduld’ want het totale verhaal dat Distant neerzet duurt ruim zeventig minuten. En van voor tot achter is het vette deathcore wat het zestal op je afvuurt. Panemonium is slechts een korte opwarmer voor het brute geweld dat komen gaat met Hellmouth. De toon is meteen gezet en met een verpletterende bruutheid walst het geheel over je heen. Soms langzaam en zwaar, soms met een kleine versnelling zodat je even mee kunt surfen op de deathcoregolf die ze creëren. Distant schuwt het niet om ook even een pas op de plaats te doen voordat een loodzware groove het geheel afsluit. De ingeslagen weg zet zich voort in Temple Of Taglaroth waaraan Mendel bij de Leij (ex-Aborted) zijn medewerking heeft verleend. En Mendel is niet het enige zwaargewicht dat mee komt spelen. Ook Adam Warren (Oceano) laat van zich horen in het titelnummer waar de deathcore uit al je poriën wordt geperst. In Dawn Of Corruption vinden we Jason Evans van Ingested, bij Cryogenesis is het Lochie Keogh van Alpha Wolf en op Dusk Of Anguish vinden we John Robert C (The Last Ten Seconds Of Life). Het zorgt voor een bont gezelschap dat soms ook degelijk de stempel drukt op het resultaat. Dawn Of Corruption is wat meer gelijkmatig dan de overige composities waarbij Graveborn misschien in een licht chaotische setting de kroon spant. In Cryogenesis gaat Distant erg diep en dat voelt zo lekker.
Net over de helft ligt de deathcore die Distant speelt wat rustiger in het gehoor. The Void is wat langzamer voor deathcorebegrippen en kan bijna beschouwd worden als een echte ‘liedje’. The Eternal Lament is weer wat gelijkmatiger neergezet en het is in Dusk Of Anguish dat de versnellingsbak weer wat meer wordt ingezet naar een krachtexplosie toe. Het is hier zeker ook drummer Jan Mato die voor een extra accent zorgt.
Ritual I, II, III en Iv zijn een klein onheilspellend verhaaltje op zich in het grote geheel. Het kan met de ogen dicht ervaren worden als een dreigende onweersbui om naar het einde van deze cyclus de melodie te hervinden en via Hull Of Crows een bruggetje te slaan naar The Tyrrant’s Covenant waar niemand minder dan Kyle anderson van Brand Of Sacrifice te horen is. En dan richt Distant zo naar het einde van het album alle pijlen weer op de brute hete adem die ze uitblazen. Ook hier is het de variatie die ervoor zorgt dat je na ruim een uur nog altijd geanimeerd kan blijven luisteren. Vanuit verschillende auditieve perspectieven vliegen ze de compositie aan om zeer zeer vet te eindigen. Maledictus is het langzame en zware einde en niets of niemand wordt nu nog gespaard door de nietsontziende verpletterende wals waar Distant het album ook mee aftrapte. Wie dan zijn gal- en nierstenen nog in zich heeft, kan de genadeklap krijgen met de bonustrack Argent Debt.
Het is een hele zit, maar Distant zet wel een dijk van een deathcorealbum neer. Liefhebbers van het genre kunnen in hun handjes klappen. Een kind in een snoepwinkel zou niet gelukkiger kunnen zijn.