De deathcoreband Distant waarvan de roots in Nederland en Slowakije liggen, viert dit jaar het tien-jarig bestaan en dat doen ze door Tsukuyomi opnieuw uit te brengen. Maar dat doen ze niet zomaar. De EP van tien jaar geleden is aangevuld met zeven nieuwe composities in de beste traditie van de band.
En het is wel duidelijk dat dat een fikse gehoorbeschadiging kan opleveren. De band geniet na tien jaar hard werken niet alleen nationale faam, maar ook in het buitenland hebben ze wel oren naar dit brute geweld van Distant. Dat de band onder contract staat bij Century Media Records bewijst dat des te meer.
Laten we bij het tweede gedeelte van dit album beginnen. Dat is namelijk de oorsprong van de band. Een oorsprong dat met The Apex sterk start. De heipalen zijn misschien nog klein, maar des te steviger. Alcolytes Of Damnation vervolgt uptempo en Alex Erian helpt Distant een handje mee met de voortzetting van het geluid. Wat me echter enorm aanspreekt in het geluid van Distant is de moed om vanuit een rustige setting de composities in te luiden. In Tsukuyomi, waar Travis Worland een gastbijdrage vervult, gaat het karakter in één minuut van 0 naar 100. De zang is gevarieerd ingezet en tempowisselingen zorgen voor de nodige variatie. De heimachine is in Malice op hol geslagen en de diepe grunts zijn fenomenaal. Zeker na ruim één minuut gaan we sterk de diepte in en zijn enige pig-squeals mooi aanwezig. Broken Cross sluit het album af. In minder dan twee minuten laat Distant horen hoe het komt dat ze zover gekomen zijn.
Het eerste gedeelte van het album bewijst dat. Je merkt al snel dat de band enorm gegroeid is. The Pale Moonlight is een compositie waarin techno-elementen in het begin prominent de aandacht vragen. Er ligt echter een onderlaagse spanning aan ten grondslag die met ferm drumwerk van Rene Gerbrandij losbarst. Opvallend is ook het gitaarwerk van Nouri Yetgin. De uitbarsting ligt aanvankelijk bij Fleshweaver. Een compositie met een dijk van een groove die gemetseld ligt in een strak fundament. Bassist Elmer Maurits den drummer Rene Gerbrandij moeten van graniet zijn terwijl zanger Alan Grnja op deze basis zijn ding doet. Leuk is het gitaarspel van Nouri dat naar mijn idee ten opzichte van het eerdere werk meer naar de voorgrond is getrokken en daarmee het karakter meer diepte geeft. In Feast Of Misery betreft dit een solo waarin Nouri mag wedijveren met het strakke drumwerk. Wat enorm fijn is in het geluid van DIstant is de enorme zwaarte die in de composities huist. De kracht neem onevenredig toe wanneer de snelheid afneemt. En dit gaat zo continu door waardoor je goed bij de les wordt gehouden. In Torturous Symphony, waarin Matt Heafy een rol speelt, lijkt het qua drumwerk een herhaling van zetten. Niet dat dat me hindert, maar het lijkt er wel enigszins op.
De kern van het album Tsukuyuomi: The Origin ligt voor mij in het centrale gedeelte van het album met Cradles In Shards Of Glass, Loveless Suffering en The Undying.
Cradled In Shards Of Glass is energiek, bruut en vooral de staccatoriff spreekt enorm aan. Met de breakdown op 2 ½ minuut is het helemaal genieten van de diepte, de kracht en de passie met een ultieme climax na drie minuten die ingeleid wordt door drum en gitaar en eindigt in de diepste donkerten van ons bewustzijn.
In Loveless Suffering doet Distant er nog een schep bovenop. Het kan niet op. Het is diep en donker en de pig-squeals zijn weer uit de kast gehaald op een sublieme manier. Na deze eruptie volgt een fikse versnelling is moet je je best doen om alles bij te houden. Loveless Suffering kenmerkt zich door het veelzijdige geluid dat Distant neerzet en is voor mij het bewijs van de enorme ontwikkeling die Distant heeft doorgemaakt. Vooral de laatste minuut is enorm vet en dan moet The Undying nog beginnen. Mijn absolute favoriet op het album.
Alles lijkt te kloppen in deathcoreland wanneer The Undying ingezet wordt. De melodie is enorm pakkend. Het is de gitaarmelodie die geweven door de basis op een uiterst subtiele manier de aandacht vraagt. Het spreekt enorm aan en komt steeds terug. Distant gaat in The Undying diep en dieper en het drumwerk is enorm opzwepend. Distant neemt hier ook de tijd om het geluid optimaal op je af te vuren. Er is plaats voor een gitaarsolo die de aanloop is naar een mooie versnelling en na vier minuten werkt de band rustig naar de climax. Hier komt iedere deathcoreliefhebber maximaal aan zijn trekken. Dit is puur genieten totdat je helemaal murw bent gebeukt door de enorme energiebal die Distant heeft.
Dit album is meer dan een doorsnee album. Het is de geschiedenis, oorsprong van de band met daarbij de ontwikkeling richting 2024. Het past allemaal in elkaar op een organische manier, maar maakt meteen ook duidelijk waarom Distant staat waar het nu staat.