Dizzy Mystics – Wanderlost

Je hoort wel eens mensen roepen dat het vergelijken met andere bands in recensies een zwaktebod is, alsof je niet in staat zou zijn zelf te omschrijven hoe het klinkt. Daar ben ik het volstrekt mee oneens. Associaties helpen om een idee te geven waar een band muzikaal ongeveer te plaatsen is. Ongeveer, dat wel.
In de bio van Dizzy Mystics uit Winnipeg, Canada wordt bijvoorbeeld geroepen dat het muziek is voor liefhebbers van Tool, Primus, Frank Zappa, Steely Dan, Yes, Torche en Pink Floyd. Dat is toch een beetje alsof je even een bak met goed verkopende rockacts omgooit. Er zijn niettemin overeenkomsten te destilleren: het zijn allemaal bands die technisch vaardig zijn en zich niet noodzakelijkerwijs veel aantrekken van traditionele songstructuren of genregrenzen. En precies dat was waarom ik besloot Dizzy Mystics te beluisteren.
Zelf noemen ze het op hun site ‘Eccentric, Genre-Promiscuous Hard Rock’, zelf zie ik veel overeenkomsten met de schandalig onderschatte Amerikaanse band 3, die wel onder de hybrid rock wordt geschaard: de basis is progrock, maar er kan van alles aan invloeden in worden verwerkt. Natuurlijk pop, rock en hier en daar metal, maar net zo makkelijk psychedelica, jazz, funk of soul. Die invloeden liggen er niet altijd heel dik bovenop, maar het belangrijkste is dat Dizzy Mystics er niet van houdt om binnen de lijntjes te kleuren.
Het materiaal zit vol tempowisselingen zonder al te freaky te worden. Integendeel, door de dwingende ritmes blijven de soms springerige gitaar- en baspartijen steeds wel echte liedjes opleveren. De zang – van lieflijk met koortjes tot longen-uit-het-lijf – is een belangrijke factor voor het poppy karakter van veel songs. In de opener is het Toolgehalte nog hoog, mede door het baswerk, maar verderop gaat het wat vaker richting pop, waar de associatie met Steely Dan mee te verklaren is. Maar in de eerste plaats is het precies de definitie van hybrid rock: het is wel heel duidelijk progrock, waarin vervolgens elementen uit heel veel verschillende genres verwerkt zijn.
Opvallend is dat Dizzy Mystics een viermansband is, maar dat op het album van hen alleen songschrijver/zanger/gitarist Kyle Halldorson te horen is. Alleen voor de drums en voor de achtergrondzang op de track Diamond Duller zijn anderen aangetrokken. Het is best knap dat me dat geen moment opgevallen was: het voelt als een hechte band die gezamenlijk van tempowisseling naar break naar couplet zwiert. Ook qua lengte zit er veel variatie in, van The Frequent Sea, Consistent Sea van nog geen drie minuten tot het titelnummer van ruim elf minuten.
Ben je een liefhebber van avontuurlijke, zeer ritmische progrock dan ben je bij Dizzy Mystics aan het goede adres. Vooralsnog is Wanderlost alleen nog als digitale release beschikbaar, onder andere op hun Bandcamppagina. Ik heb er een kandidaat voor mijn jaarlijstje bij.

Dizzy Mystics website