Het Friese Dodenbezweerder presenteert met Als De Hemel Zich Vult Met Apocalyptisch Kopergeschal een waardig vervolg op het in 2021 verschenen Als De Statige Somberheid Van Het Knekelhuis. Vocalist/gitarist Maurice heeft naam gemaakt in tal van bands en is momenteel vooral actief bij Gnaw Their Tongues, terwijl we drummer Jouke vooral kennen van zijn werk bij Ter Ziele. Dit duo schept trage Black Metal van een ongeëvenaarde allure en ook deze nieuwe EP belooft geen afwijking van dat pad. Laten we ons dan ook vooral wenden tot deze nieuwe creatie.
Het album onthult zijn mysteriën middels de proloog Opening Of The Sepulchre, waarin onheilspellende klanken heersen. De toon en sfeer worden direct bepaald, terwijl de overgang naar het titelnummer perfect overvloeit. De knarsende passages worden vergezeld door de door merg en been gaande uithalen en diepe kreten. Het is log, zwaar en traag en verkent vooral het ambient genre, zonder zijn zwarte omhulsel te verliezen. Over de gehele linie kent deze plaat oprechte intentie en kan omschreven worden als een zwaar te verorberen maaltijd. De productie is ijselijk en kraakt aan alle zijden, doch op een uiterst verheffende wijze. Het verleent de nummers kracht en diepgang. De bijna fluisterende vocalen van Maurice scheppen een beklemmende sfeer, terwijl zijn uithalen rillingen over de ruggengraat doen lopen.
Hoewel het merendeel van het werk zich voortbeweegt in de laagste versnelling, weet het duo in Pierced With Seven Swords Made From Angel Bone het tempo op te voeren, waarbij vooral de krachtige drumpartijen tot bewustzijn laten schudden. De chaotische creatie weet de luisteraar moeiteloos te omarmen en mag zich tot mijn favoriet rekenen. Het meedogenloze slotstuk Opening Of The Gates toont nog eenmaal de totale chaos die Dodenbezweerder tracht te ontvouwen.
Dodenbezweerder speelt een unieke variant van het Black Metal genre en doet dat met verve. Het is geen muziek voor zwakke harten en zal menig maag doen keren, doch voor wie deze stijl bekoren kan, is dit andermaal een meesterlijke uitgave. Met een speelduur van dertig minuten is het een genoegen dat van begin tot eind weet te intrigeren. Een langer epistel zou overbodig zijn, want anders zou de repeterende muziek gaan vervelen. Maurice en Jouke blazen mij op deze nieuwe EP omver en verdienen een hoog plekje op mijn lijst met verrassingen.