Het kan niet gezegd worden dat het leven van Donovan altijd over rozen gaat. Na het afkicken van een drugsverslaving besloot hij alles uit zichzelf en de dag te halen. Maar ook de pandemie heeft invloed gehad op het welzijn van Donovan. Dealend met een aantal veranderingen in zijn leven op dat moment besloot hij even weg te gaan en na drie dagen kwam hij tot het besef dat wat hem bezig hield wellicht voer was voor een eerste solo-album. Eenmaal terug belde hij Joe Occhiuti (Ice Nine Kills en partner bij Kill Iconic Recordings) en Allen Casillas (Kill Iconic Records en tourdrummer bij Hail The Sun) en onder de leiding van producer Mike Watts werd het album Chelsea Park After Dark opgenomen. Een album waarin de persoonlijke ervaringen van Donovan met verlies, spijt, acceptatie, genezing en hoop een plek kregen in de elf composities.
Ten aanzien van het geluid van Hail The Sun zijn er degelijk overeenkomsten te vinden op dit album. Het theatrale karakter, dat mede bepaald wordt door zijn stemgeluid, is aanwezig, maar het is allemaal wat minder krachtig en bombastisch. De muziek op het album wordt meer gekenmerkt door meeslepende melodieën en melancholische accenten.
Het resultaat mag er zijn, hoewel het album zich niet zomaar openbaart. Hated Seeing You Cry en Closet Box zijn niet zo moeilijk te doorgronden. Het zijn leuke aantrekkelijke liedjes die een aansprekend refrein kennen en snel een publiek aanspreken.
Met Chelsea Park After Dark krijg je een meer meeslepende compositie voor je kiezen. De spanning in het titelnummer blijft de gehele compositie hoog. Geregeld beweegt Donovan naar het theatrale aspect. Een aspect dat ook terug te vinden is in Timepiece waarin het bombastische accent richting het geluid van Hail The Sun lijkt te bewegen.
De bovenstaande compositie zijn meeslepend en krachtig. Wat meer ingetogen en misschien wat meer melancholisch is The Color Of Growth dat a-capella start totdat de muzikale ondersteuning wordt aangeboord. Zangtechnisch blijft het ingetogen en het is wel knap hoe dat ten aanzien van het krachtige drumgeluid toch overeind blijft staan. Het is daarbij een compositie waarin voor mij enige wanhoop/gekweldheid naar voren komt. Een mistroostige prachtige compositie. En daar is Donovan goed in, om het gevoel in je te raken op een subtiele manier. Luister ook maar naar Room 702, het akoestische Static Mirages of Better For The Next waar de zang in Engels en Frans wordt begeleid door de piano. Dat trouwens al eerder tot de verbeelding sprak in That City.
Chelsea Park After Dark is een net solo-album van een getalenteerde zanger die vanuit het progressieve bombastische geluid van Hail The Sun het gevoel weet te vertalen naar een meer melancholisch en ingetogen geluid. Een album dat misschien overheerst wordt door een gevoel van verdriet en verlies, maar daartegenover ook een hoopvol karakter heeft en niet alleen troost kan bieden, maar je ook bedwelmen met de gevoelige accenten in de elf composities die van elkaar verschillen maar samen een volledig pallet presenteren.