Na het intro van Harry Nilsson’s Down (pun intended) komt de band relaxed oplopen en begint rustig aan Eyes Of The South terwijl frontman en levende legende Phil Anselmo het publiek welkom heet en het feestje laat beginnen. Nieuw in de band is gitarist (en eerdere bandmanager) Bobby Landgraf, die Crowbar man Kirk Windstein heeft vervangen en wel iets wegheeft van James Hetfield met een grote, witte kerstmannenbaard. Hij paradeert over het volledige podium (zo’n vier meter) en kan zijn grote grijns het hele concert niet verstoppen. Iets minder nieuw (sinds 2011) is bassist Patrick Bruders, die Pantera-bassist Rex Brown vervangen heeft. Hij heeft dus al lekker zijn eigen tempo kunnen vinden en staat goed op het podium tekeer te gaan.
Nieuwe nummers We Knew Him Well en Hogshead/Dogshead worden snel achter elkaar gespeeld en de band ziet er zichtbaar blij uit. Dit waarschijnlijk omdat ze niet meer jaren bezig zijn om een volledig album uit te brengen, maar om de aantal jaren kleine EP’s uitbrengen met zo’n zes nieuwe nummers. Zo kan Down lekker doen wat ze goed kunnen en dat is de wereld rondtoeren en elke avond een andere stad een grote kater bezorgen. Deze heren houden wel van een biertje en een blowtje; zanger Phil neemt dan ook regelmatig een hijsje van een behulpzame fan in de voorste rij. Favoriete klassieker Lifer wordt zoals altijd opgedragen aan de heilige Dimebag Darrell, wiens leven zo vroeg beëindigd was. Nadat Phil met respect vertelt dat de band recent een dood in de ‘familie’ heeft, dragen ze Lysergik Funeral Procession aan diegene op en geven alles wat ze hebben. Dat is dan ook meteen het verschil van Down met andere bands. Waar de meeste bands hun tour cancelen en naar huis gaan om te rouwen, gaat Down moedeloos verder en zoekt troost in het gejuich van hun fans. Na een grandioze Pillars Of Eternity en Hail The Leaf neemt de band even een adempauze en introduceren nieuwe gitarist Bobby formeel aan het publiek onder luid geschreeuw van Bobby’s naam. Nog een nieuw nummer volgt, dit keer het langzame, 8-minuten-durende Conjure, duidelijk geïnspireerd door Black Sabbath. Richting het einde wordt het duidelijk dat Phil iets teveel hijsjes heeft genomen van the good stuff en steeds meer in lachen uitbarst; het publiek doet gerust met hem mee. Bury Me In Smoke zorgt altijd voor een goed einde en dit keer is het niet anders. De band speelt volledig gehuld in rook en zijn bijna onzichtbaar op het kleine podium. Na een tijdje wordt het duidelijk dat de roadies de instrumenten van de band hebben overgenomen en foutloos doorspelen terwijl de band zelf alvast feestviert op het podium met een biertje en het publiek bedankt. Phil Anselmo, zelf geen beroerde gitarist, krijgt op een gegeven moment een gitaar in zijn handen gedrukt en speelt moeiteloos het nummer mee en gooit er zelfs een snelle solo doorheen. Terwijl de rest van de band backstage al een feestje aan het geven is, neemt Phil de tijd om het hele publiek een high five te geven en poseert met zijn weergaloze bierbuik voor foto’s en heeft de grootste lol van zijn leven. Het publiek vanavond deelt duidelijk dat idee en gaat feestvierend de straat op, de vele kroegen op het Leidseplein meteen weer wat voller met Down-merchandise. “You want more? Come see us next time around here!” Met deze woorden neemt Phil dan ook eindelijk afscheid en de avond is dus weer geslaagd.
Setlist:
1. Eyes Of The South
2. We Knew Him Well
3. Hogshead/Dogshead
4. Witchtripper
5. Lifer
6. Lysergik Funeral Procession
7. Pillars Of Eternity
8. Hail The Leaf
9. Ghosts Along The Mississippi
10. Conjure
11. Losing All
12. Stone The Crow
13. NOD
14. Bury Me In Smoke