Warm, heet, zon, stof en gelukkig een lekker windje waardoor het allemaal erg meevalt. Wat betreft weer heeft Down The Rabbit Hole dit jaar niet te klagen. Gelukkig zijn er ook voldoende plekken met schaduw waardoor het prima te doen is. Op een relatief compact terrein weet het festival veel verschillende muziek en levensstijlen te combineren. Keuze genoeg dus. Ook wat betreft catering komt het publiek weinig tekort. Het enige wat mij opvalt is dat vegan nog niet echt doorgedrongen is bij het hippe festival en haar publiek. Ach, je moet wat te wensen houden voor de komende edities.
Rustig aan beginnen zit er niet in. Het Engelse Warmduscher heeft een wel erg Amerikaanse uitstraling. Dat 
komt niet alleen door de cowboy hoed, maar ook door de muziek. Wanneer de band uptempo garage rock speelt komt het allemaal overtuigend over. Helaas valt de band, en vooral de zanger, enigszins door de mand wanneer de muziek rustiger en experimenteler wordt.
Daar staan we dan. Midden in de zon. Voor een band die Black Rebel Motorcycle Club heet niet de ideale omstandigheden. Hoewel het optreden goed is heeft de band niet de vonk die overslaat naar het publiek. Het contact tussen band en publiek is minimaal. De blues doordrenkte nummers als Beat The Devils Tattoo en Ain’t No Easy Way laten je ongewild swingen. De rocker Conscience Killer komt minder uit de verf. Het refrein is lekker mee te zingen, maar de normaal zo heftige gitaar erupties klinken wat te ver weg in de mix. Rustpuntjes Red Eyes And Tears en Ninth Configuration klinken lekker in een donkere zaal, met een mooie lichtshow, maar op een festival podium in het felle zonlicht laat het de aandacht verslappen. Het hele optreden lijkt het geluid net te zacht, te veilig afgesteld. Vreemd genoeg wordt het pas bij afsluiter Whatever Happened To My Rock ’n Roll duidelijk dat het de keuze van de band is. Het punk nummer klinkt namelijk krachtig en doordringend. Jammer dat dit pas op het einde van de set is.
De electropop van MGMT laat direct horen dat het niet aan de afstelling van de geluidsinstallatie ligt vanavond.
Opener Time To Pretend knalt de boxen uit. Iedereen in het publiek is wakker en aanwezig. Vreemd genoeg roept de band soms, om de een of andere reden, herinneringen op aan een act als de Pet Shop Boys. Waarschijnlijk komt het door de wave invloed en het doorgaans makkelijk in het gehoor liggende ritme. Zoals op Little Dark Age en de opener van de set. MGMT is een relatief luchtige act met een soms licht duister randje, zoals bij When You Die. Wanneer de band kiest voor een modernere variant van pompeuze synthpop, met Flash Delirium en James, haakt het publiek kortstondig af. Dat duurt tot het uiterst aanstekelijke en dansbare Electro Feel. Met het eveneens aanstekelijke, maar dan meezingbare, Me And Michael keert het Pet Shop Boys gevoel weer terug. Met de luchtige dance hit Kids als afsluiter dansen we nog even door.
Donker en koud is het inmiddels wanneer de Queens Of The Stone Age beginnen. De headliner speelt tussen 23:30 uur en 01:00 uur. Voordeel is dat de imposante lichtshow alle ruimte krijgt. Na even te moeten wennen aan het typische buiten geluid (weinig bas) is er een ding duidelijk, Queens Of The Stone Age staat als een huis. Een van de gitaar riffmeesters van de laatste jaren heeft een ijzersterke band. Strak, heftig en door denderend. Geen medelijden, maar spelen! A Song For The Deaf, Go With The Flow en Sick, Sick, Sick razen voorbij. Met Feel Don’t Fail Me kiest de band voor een ritmebreak om het publiek nog enige adem te verschaffen. Het swingende The Way You Used To Do gooit het tempo er weer in. Het enige probleem vanavond is dat het geluid, mede door gebrek aan laag, ervoor zorgt dat de nummers op elkaar gaan lijken. De nuance van de studioversies is, door de omstandigheden, niet echt terug te horen. Daar kunnen rustigere nummers als The Evil Has Landed en In The Fade weinig aan veranderen. Feit blijft wel dat Queens Of The Stone Age overtuigd en de terechte afsluiter van vandaag is
Verslag Ron Schoonwater
Foto’s Dave van Hout