Het blijft onvoorstelbaar warm. Gelukkig is er een lekkere bries die over het festivalterrein waait. Vreemd 
genoeg niet die harde wind die ik op de fiets mocht ervaren. Schijnbaar ligt het terrein voldoende afgeschermd. Aan de ene kant gelukkig maar, want dan hadden we nog meer stof kunnen happen. Wanneer ik het festival benader kom ik de eerste mensen al tegen die vertrekken of hun spullen op gaan bergen in hun auto. De laatste dag van een festival is toch vaak een aparte dimensie. Vertrekkers die de drukte voor willen zijn of de volgende dag moeten werken. Aan de andere kant degenen die tot het einde blijven feesten.
Het psychedelische avant-gardistische Suuns rockt er aardig op los. Meeste indruk maakt de band wanneer het vast houdt aan een bepaalde gitaar riff, zoals bij het aanstekelijke Translate of 2020, of een dansbaar drumritme, zoals op Watch You Watch Me. De muziek vermengt regelmatig progrock met postrock. Ondanks dat kan het geen hele set bekoren, mede omdat niet alle nummers hetzelfde niveau halen. Dan lijkt het meer dat de band experimenteert om te experimenteren in plaats van om muziek te maken.
Snel op weg naar optie twee. St. Vincent speelt namelijk tegelijk. Gitarist en zangeres Annie Clark klinkt op plaat nogal ingetogen en meer georiënteerd op dance. Live klinkt het allemaal wat ruiger. Met dank aan de elektrische gitaar(solo’s) en het feit dat bas, drums en keyboards aanwezig zijn. Het klinkt regelmatig als soft industrial rock. Opvallend is dat de opstelling van de band goed afgekeken is van Kraftwerk. Ieder bandlid voor een lichtpaneel. Het geeft de show (in de tent) extra dimensie.
Nils Frahm staat te boek als iemand die klassiek weet te combineren met moderne popmuziek. Belangrijkste kenmerk is dat Nils zijn eigen muziekinstrument heeft weten te bouwen. Het ziet er imposant uit. Vreemd genoeg komt de muziek niet verder dan dromerige new age. Had niemand Nils kunnen vertellen dat dit ook te maken is met een gewone computer?
Franz Ferdinand is een festivalband bij uitstek. De springerige rockmuziek is de ideale basis om lekker op mee
te zingen, te dansen en te springen. Dat weten de heren zelf heel goed. Waar de andere bands wel eens vergeten echt contact te maken met het publiek gaat Franz Ferdinand soms zelfs te ver. Zanger Alex Kapranos predikt wel veel en lang over de liefde. Dat had best korter gemogen. Zeker als de speeltijd maar een uur is. Aan de andere kant gaat het publiek (terecht) helemaal mee op hits als Do You Want To, Take Me Out en (het door iedereen meegezongen) This Fire. Daar gaat het publiek massaal voor op haar hurken om daarna lekker mee te springen.
Met een bezwerende stem roept Nick Cave (& The Bad Seeds) het publiek op om te verschijnen voor het podium. ‘With my voice I’m calling you’ (van Personal Jesus). Ik denk het, Nick Cave zegt het; ‘It’s still fucking daylight’. Het past niet bij het duistere karakter van de muziek. In tegenstelling tot Franz Ferdinand is Nick Cave & The Bad Seeds per definitie geen festivalband. Het rustige, maar ook onheilspellende karakter van de muziek werkt stukken minder op een festival als DTRH. Een deel van het publiek denkt er hetzelfde over. Zij vertrekken, weg van het podium. Een meisje weet het mogelijk voor de vertrekkers treffend samen te vatten ‘Het is enge muziek’. Slechts een relatief klein deel weet de muziek op waarde te schatten. De muziek zakt bij vlagen weg en komt niet helemaal over, zoals op From Here To Eternity en Loverman. Zelfs het onvolprezen, door de TV serie Peaky Blinders tweede leven gekregen, Red Right Hand komt niet zo indrukwekkend over als het origineel op plaat. Het kan zijn door mijn positie van het podium (gezien de positieve reacties van het publiek voor de geluidstoren), maar ook voor mij is het tijd om wat anders op te gaan zoeken.
Aan het eind is het tijd om de balans op te maken. Down The Rabbit Hole heeft een prima weekend opgeleverd. Ook met dank aan de weergoden. Hoewel ik me kan voorstellen dat uitslapers in hun tent er anders over gedacht hebben ’s morgens vroeg. Het is een succes gebleken om het terrein iets anders in te richten. Wel vraag ik me af of dit ook het geval is wanneer er veel regen was gevallen. Het aantal schuilplekken lijkt nu toch te weinig door het verdwijnen van de Hotot tent. Het was druk, maar toch nog gezellig. Drukker moet het eigenlijk niet meer worden. Grootste minpunt was de DJ die op het ‘vuige veld’ muziek ging draaien van Dolly Parton en de Spice Girls. Die daar bovendien ook nog eens als een dronken puber over heen stond te schreeuwen. Doodzondes in het (moderne) DJ vak. Nooit meer vragen die gast. Vuige ruige muziek dient een serieuze plek te hebben en te houden. Het was een klein smetje op een verder goed festival. De hoeveelheid aan muziekstijlen, acts, DJ’s, bands en andere activiteiten waren indrukwekkend. Dat we, met Rockportaal, slechts een fractie van dat alles hebben kunnen belichten zegt genoeg.
Verslag Ron Schoonwater
Foto’s Dave van Hout
Down The Rabbit Hole 2018: Zondag (Beuningen) 01/07/2018
583
