Dag twee begint met de aankondiging dat er veel wind komt. Vraag aan het kamperend publiek is om hun (party)tenten goed vast te zetten. De stevige wind is bij vlagen te merken. Dat heeft gelukkig geen impact op de muziek en de sfeer van de dag. We worden naast mooie muziek, fijne activiteiten ook nog eens verwend met een heerlijk zonnetje. Dat Nederland op groot scherm gekeken kan worden en dat ze ook nog eens winnen helpt natuurlijk mee aan de feeststemming van deze mooie dag
Bombay Bicycle Club
We beginnen de dag rustig met laidback indierock. Sfeervolle liedjes en een band die ze kundig uitvoert. Het past bij de start van deze dag. Niet teveel actie maar even rustig genieten. De zon lijkt het daarmee eens te zijn want die begint uitbundig te schijnen. De Britten zorgen voor een fijn optreden. Enige wat in negatieve zin opvalt is het vele vervormen van de stem van de zanger. Dat wordt helaas net iets te vaak gebruikt.
AURORA
AURORA is misschien wel het best te omschrijven als een mix van acts als Agnes Obel of Eivør. Dan wel in de extra lightversie. Scandinavische folkmuziek wordt namelijk omgezet in etherische electropop. Waar de andere twee dames kiezen voor impact door diepgang kiest AURORA voor meer toegankelijkheid. Niet in haar teksten overigens. De thema’s zijn namelijk zwaar genoeg. AURORA weet dit echter om te zetten in makkelijk in het gehoor liggende nummers. De samenzang tussen de drie dames en de gitarist/ zanger wordt prima uitgevoerd. Haar bereik is overigens opmerkelijk als je haar iele stem hoort tijdens de aankondigingen. Het is zelfs een beetje grappig als ze het woord f**k gebruikt in een aankondiging. Het past totaal niet in het beeld. Een fijn rustpuntje op deze lange dag.
Declan McKenna
De presentator van de dag kondigt de band aan met een zin als ‘de fans vinden dat de band ondergewaardeerd wordt’. Dat lijkt mij logisch. Zo heb ik ook veel bands die ik geweldig vind die andere schijnbaar toch niet zo goed vinden. In dit geval heeft ze echter gelijk. Declan McKenna maakt heerlijke swingende Britpop. Toch houdt het een opmerkelijk rafelrandje. Het rockt maar het is zo aanstekelijk dat het veld voor het grote podium totaal los gaat. Toch is het de vraag of dit alleen door de muziek komt. Achter de geluidstoren stond namelijk lang bijna niemand. Tot er op een gegeven moment een gigantische flashmob gaande is. Het begon klein maar op een gegeven moment stond het hele terrein vol met een dansende en springende menigte. Zelfs de polonaise bleef niet achterwege. Ook de zanger kan niet anders dan er op reageren. Feit blijft wel dat de band deze menigte in beweging houdt met uitstekende, lekker dansbare Britpop. Komt mede door het fijnbesnaarde gebruik van elektronica die de toch al levendige band nog meer body geven.
dEUS
Eigenlijk een vreemde eend in de bijt. Deze oude rotten uit België weten natuurlijk perfect wat een interessant optreden maakt. Alleen doen ze dit niet met lichtvoetige muziek maar juist met diepgang en afwisseling. Deels zijn het luisterliedjes en regelmatig zijn het bevreemdende donkere nummers die niet altijd even makkelijk in het gehoor liggen. Het makkelijk springen wordt tot een minimum beperkt. Toch kent het voldoende melodie om op mee te blijven bewegen. Het samenspel is fantastisch mooi gedaan. Het zorgt voor een andere toon op DTRH. Dat wordt gewaardeerd.
Kneecap
Ze rappen in het Iers. Dus als we er niets van verstaan dan klopt dit, zegt de zanger in het Engels met een flink Iers accent. De hiphop wordt aangevuld met strakke raps maar echt vernieuwend is het niet. Wel zorgt het voor een mooie basis met flinke beats om lekker op los te gaan. De band speelt tussen 20:30 – 21:30 uur. Laat nu net het Nederlands voetbaleftal om 21:00 uur beginnen. Aangezien het me minder kan boeien dan vooraf gehoopt kies ik toch voor een blik op het grote scherm.
DEADLETTER
Na een teleurstellende eerste helft keer ik terug naar Fuzzy Lop. Met een goede reden want DEADLETTER wordt terecht aangekondigd als Britse postpunksensatie. De tent staat driekwart vol maar de vlam slaat al vanaf het eerste nummer in de pan. Wat helpt om de band nog meer te waarderen zijn die melodieus pompende bas en drumlijnen en dat heerlijke saxofoonspel. Het zorgt voor de kers op de taart. De band heeft namelijk meer ijzers in het vuur. Ondanks dat de zanger weinig zegt tussen de nummers door heeft zijn zang en stem voldoende zeggingskracht om iedereen mee te nemen. Bovendien gaat hij over en van het podium om de toch al enthousiaste menigte nog verder uit te dagen. Het gitaarspel is bij vlagen verrassend alleen is het helaas door de geluidsmix niet altijd even opvallend. Het is een heel klein smetje op een verder perfect optreden. Gelukkig heeft Nederland zich geplaatst zonder verlenging waardoor de tent uiteindelijk toch compleet vol staat. DEADLETTER zorgt voor een van de betere optredens tijdens DTRH.
Scowl stond ook op de lijst maar helaas moeten besliuiten mijn fietstocht van meer dan een uur iets eerder te beginnen. Kom ik hopelijk morgen weer op tijd terug op het terrein.
Tekst : Ron Schoonwater
Foto’s : Dave van Hout
