De laatste dag alweer. Dit jaar zijn de weergoden een belangrijk onderwerp. Dat kwam mede door de weersvoorspellingen en het feit dat er dit weekend daadwerkelijk wind, regen en zon is. Feit is echter dat de schade erg meevalt en dat de organisatie er echt alles aan gedaan heeft om ervoor te zorgen dat elk weertype getackeld kan worden. Dat is een kunststukje op zich. Op de laatste dag wil ik ook de technici bedanken want de optredens kunnen nooit zo mooi zijn zonder goed geluid en licht. Verder was alles weer als vanouds goed geregeld. Ook wat dat betreft een compliment.
The Southern River Band
Voor het optreden wordt AC/DC gedraaid, de band heet The Southern River Band en ze komen ook nog eens uit Australië. Dan weet je wat je te wachten staat. Vlammende (hard)rock met bluesinvloeden. De band brengt het met verve. Niet voor niets staan ze bekend om hun liveoptredens. De gitaarsolo’s vliegen de toeschouwers om de oren. De slaggitaar, bas en drums zorgen dat de melodielijnen strak maar ook dansbaar zijn. Hoofden schudden veelvuldig mee op de muziek. Ook de band heeft er duidelijk zin in. Dit is heerlijk wakker worden. Erg sterk en energiek optreden. De Australische tongval bij de aankondigingen en de gebruikte humor doet het ook goed.
The Vaccines
Ze komen uit dezelfde familie als bijvoorbeeld Interpol en Editors. De Britpop ontmoet postpunk en wave van The Vaccines kent dezelfde aanstekelijkheid. Daar is het lastig op stilstaan. Ondanks het relatief vroege tijdstip heeft de band er duidelijk zin in. Dat slaat over op het aanwezige publiek. Het blijft een vreemd fenomeen waarom een bepaalde band meer succes heeft dan de ander. Waar de twee genoemde bands headliners zijn moet The Vaccines het doen met een middagshow. Komt ook wel omdat de nummers nog net niet altijd even aansprekend zijn. Verder valt er over de kwaliteit en de gedrevenheid op het podium niet te klagen. Dat doe ik dan ook maar niet.
The Last Dinner Party
De bijna geheel uit vrouwen bestaande The Last Dinner Party maakt goede sier. De tent is afgeladen vol. Dat komt helaas voor de band vooral door de regen. Daardoor maken de dames en een heer (op drums) kennis met een extreme versie van de Dutch Disease. Het praten is vaak luider dan de muziek. De veelal rustige nummers zijn onder deze omstandigheden niet de beste keuze. Helaas is The Last Dinner Party daarvan niet op de hoogte. Hun poging om (luister)liedjes te brengen die emoties oproepen lukt dan ook niet echt. Helaas is ook deze band een slachtoffer van een veel te enthousiaste aankondiging op de website van DTRH. Voor vergelijkingen met David Bowie, Kate Bush en Arctic Monkeys komt het nu veel te vroeg. The Last Dinner Party heeft nog tijd nodig om echt ‘volwassen’ te worden. Nu is het (samen)spel nog iets te voorzichtig en bleu. Potentie is er echter wel degelijk. Zeker de zangeres weet zich live al goed staande te houden. De rest van de band heeft nog wat meer vlieguren nodig. Inschatting is dat het dan best wat kan worden. Zeker als de band wat meer de diepte in durft te gaan met hun nummers.
Khruangbin
De soulvolle aanpak zou het publiek in trance brengen maar dat valt vies tegen. Komt dat door het grote podium? Het daglicht of toch de muziek? Waarschijnlijk is het een combinatie van alle drie. De gitaar zingt, de basloopjes zijn uitdagend en het drumwerk strak. Hoewel het drietal een aardig podium heeft opgebouwd komt het optreden niet echt van de grond. Kwalitatief is het OK maar echt pakken doet het niet. Daarvoor klinkt het teveel hetzelfde. Daar kan zelfs de toevoeging van zang niets aan verhelpen.
Ty Segall
De mix van verschillende rockstijlen maakt dat Ty Segall opvalt. De breaks in de nummers zijn inventief. De melodielijnen zijn regelmatig aanstekelijk maar ook vaak moeilijk te doorgronden. Dit is hoge schoolmuziek die toch opmerkelijk toegankelijk blijft. Flarden stoner, progressieve rock, postrock en drones vullen de tent. Heerlijk ondersteunt door de beelden op het videoscherm. Het is duidelijk dat dit het laatste optreden is van hun toer. De band is uitstekend op elkaar ingespeeld. Minpuntje zijn de lange intro’s en tussenstukjes met noise. Dat is vaak net te onsamenhangend en haalt de vaart uit een verder prima optreden.
The National
Oerdegelijk maar vooral saai. Aan het begin van de dag werd al duidelijk dat een deel van het publiek vandaag naar huis toe gaat. Mogelijk moegestreden door drie dagen festival en waarschijnlijk ook door het weer. Er lijken namelijk meer mensen dan voorgaande jaren eerder te willen vertrekken. Het veld wil dan ook niet echt vollopen voor The National. Ondanks de bigband aanpak met blazers wil de muziek niet echt overkomen. Een deel van het publiek wat dichtbij het podium staat vermaakt zich prima. Het ligt dan ook niet aan het enthousiasme van de band. De zanger doet duidelijk moeite om contact te krijgen met het publiek. De muziek en zijn zang blijven echter grotendeels van dezelfde toonsoort. Kwalitatief de moeite waard maar van een headliner verwacht je toch wat meer. Zeker als je ziet welke legendarische optredens hier eerder gestaan hebben.
Het is het einde van een degelijk DTRH. Zoals vaak zijn de muzikale pareltjes weer te vinden waar je ze eigenlijk vooraf niet verwacht. De kracht van DTRH is dat er zoveel verschillende muziekstijlen geprogrammeerd staat dat er bijna voor iedereen wel wat te vinden is. Desondanks (of juist daardoor?) heerst er een gevoel van saamhorigheid. Die sfeer maakt het verschil. Op naar volgend jaar!
Tekst : Ron Schoonwater
Foto’s : Dave van Hout