Push It Down heeft een catchy intro en een refrein dat onmiddellijk blijft hangen. De muur van luide riffs en diepe bas is net als in de jaren ’90 netjes dichtgemetseld en hoog opgetrokken. Mooi.
Choking heeft een beetje een sludgy intro en gaat vandaar naar een über-melancholische Weezer en Butthole Surfers. Op de vocalen lijkt een beetje een grove korrel te zitten. Knap gedaan. Stupid Games heeft iets van Soundgarden of de vroegste versie van Smashing Pumpkins, maar mist wat punch om vlot te overtuigen. Punch is dan weer wat Sorry in overvloed heeft. Wat een boosheid, wat een opgestoken middelvinger. Knap.
Met zijn akoestische aanpak en een titel als Carcrash had de slottrack van deze EP de evenknie kunnen worden van Last Kiss van Pearl Jam. Jammer genoeg laat de band hier wat punten liggen. Als het over wanhoop en verdriet gaat, moet je je daar vol in wentelen, terwijl het hier allemaal wat te voorzichtig is.
Als songschrijvers en muzikanten hebben die van Downhill From Here het op Still Slipping een stuk beter gedaan dan op Role-Play. Grunge hoeft niet passé te zijn als je vandaag nog met zo’n sterke EP voor de dag kan komen.
https://downhillfromherenl.bandcamp.com/album/still-slipping