In de 013 in Tilburg staat op de avond van 25 Februari 2024 weer een mooi feestje gepland. Deze avond gaan Dragonforce, Amaranthe en Infected Rain een uitverkocht 013 op stelten zetten. Dat het publiek er zin in heeft blijkt wel uit hoe snel de zaal volloopt.
Na het gebruikelijke wachten is het tijd voor Infected Rain om het spits af te bijten. Het Moldavisch kwartet stapt keurig op tijd het podium op en trapt af met PANDEMONIUM, een van de minder beluisterde nummers van het nieuwe album TIME wat eerder dit jaar uitgebracht werd. Dat de band trots is op hun nieuwste release blijkt uit het feit dat er maar liefst vijf van de acht nummers op dit nieuwe album terug te vinden is. Naast PANDEMONIUM worden ook VIVARIUM, DYING LIGHT, NEVER TO RETURN en BECAUSE I LET YOU gespeeld. Dat de band er zin in heeft blijkt wel uit de bewegingen van Vadim Ojog (gitaar). Of de beste man bezeten is door een demon, aangevallen wordt door een nest wespen of gewoon helemaal in de muziek is, blijft een mysterie maar zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Al snel beweegt de zaal mee op het ritme van de muziek. Helaas is het voor Lena (vocals) soms lastig om toonvast haar clean zang ten gehore te brengen. Echter maakt ze dit meer dan goed met haar stevige gebrul. Waar de nummers vol enthousiasme en energie zitten, zijn de pauzes tussen de nummers wat stil en haast ongemakkelijk. Op de gebruikelijke interactie met het publiek na lijkt de band in de tussentijd niet zo goed te weten hoe ze op het podium moeten staan. Nogmaals, tijdens de nummers zelf is daar niets van te merken. De setlist is verder goed en strak gespeeld en na Sweet, Sweet Lies inclusief cirkel pit is het tijd om om te bouwen.
Na een klein half uurtje is het tijd voor Amaranthe om het publiek te vermaken op deze zondag avond. De show begint met een robot achtige vrouwenstem die vertelt dat ze een AI robot is welke de mensheid van zichzelf zal redden op elke manier die ze nodig acht. Ze noemt zichzelf de Catalyst, een verwijzing naar het album van Amaranthe wat slechts twee dagen voor de show uitgekomen is. Naadloos loopt dit over in het eerste nummer; Fearless. Al snel is duidelijk waarom Amaranthe naar Tilburg afgereisd is, namelijk om er een feest van te maken. Ze gaan snel over in twee hits, Viral en Digital World wat door het publiek goed ontvangen wordt. De riffs zijn strak, de verschillende vocals werken goed samen hoewel Elize Ryd (vocals) in het begin wat problemen met haar in-ear systeem lijkt te hebben. Als vierde nummer komt Damnation Flame van het nieuwe album. Hoewel het pas net uit is, is het publiek er maar wat blij mee. Dit wordt iets later in de set opgevolgd met het live debut van Interference, ook van het nieuwe album. Het is tijd voor wat rust in de tent als de band het nummer Crystalline inzet. In dit nummer komen de prachtige stemmen van Elize en Nils goed tot hun recht. Mikael (grunts) kan even pauze nemen maar hij is al snel weer nodig voor Boom!1 met een ontzettend sterke breakdown die ze goed aankondigen zodat het publiek weet wat ze te wachten staat. Opnieuw neemt de band even pauze met Amaranthine. Deze ballad mag vanavond zelfs een akoestisch intro met zich meebrengen, iets wat het nummer nog meer recht doet. Na het afscheid van de band is het tijd voor de verplichte encore. Na het eerste nummer, Archangel, wordt het publiek vergeleken met de VS en Duitsland wat natuurlijk uiteindelijk overtreft wordt door het publiek in Tilburg. Na That Song en Drop Dead Cynical verlaat de band toch echt het podium om plaats te maken voor de laatste band van de avond; Dragonforce.
Met een videogame geïnspireerd podium komen de dame en heren van Dragonforce het podium op en beginnen ze direct met het spelen van Revolution Deathsquad. De bandleden hebben een soort neon bril op wat perfect past binnen het plaatje wat ze willen creëren. Dragonforce is nooit de meest serieuze band geweest en dat laten ze ook vandaag weer zien. Dit alles is natuurlijk positief want de band zet in de tussentijd wel een ontzettend strakke set neer. Het leuke aan Dragonforce is dat ze met drie gitaristen het podium betreden en daar ook goed gebruik van maken. Daarnaast heeft iedereen een microfoon wat extra body geeft aan sommige refreinen en andere stukken. In plaats van iets Nederlands te zeggen geeft de zanger eerlijk toe dat het simpelweg te lastig voor hem is dus dat hij het gewoon bij Engels zal houden. Het feit dat de band het leven niet heel serieus neemt blijkt bij het derde nummer; Power of the Triforce. De zanger (Marc Hudson) vertelt dat ze veel inspiratie uit videogames halen en dat dit nummer het publiek waarschijnlijk aan Zelda laat denken. Hierbij noemt de zanger een hoop recentere Zelda games maar eindigt toch dat het nummer door Sam Totman (lead gitaar) geschreven is met referenties naar de game The Legend of Zelda: A Link to the Past uit 1992 omdat Sam zogezegd een “old fuck” is. Hier kan hij uiteraard een middelvinger op verwachten. Tijdens Power of the Triforce haalt Marc een grote pluche kip tevoorschijn (ter referentie aan Zelda games) welke de hele zaal, inclusief het balkon, rond moet en voor het einde van het nummer terug moet zijn. Zijn wil geschiede en na een tourtje zaal inclusief balkon en een stukje crowdsurfen komt de kip mooi op tijd terug.
Tijdens het volgende nummer, Soldiers of the Wasteland krijgt ook Billy Wilkins (touring gitarist) de kans zijn solo kunsten te tonen. Iets wat niet misstaat tussen de grote namen van Sam en Herman Li (lead gitaar). Na The Last Dragonborn (Skyrim referentie), Fury of the Storm en de disco hit Doomsday Party wordt het podium onder de begeleiding van lichtflitsen omgebouwd met twee grote draken. Er is nog ruimte voor drie nummers waarvan twee covers die ontzettend goed ontvangen worden. Allereerst My Heart Will Go On van Celine Dion gevolgd door Wildest Dreams van Taylor Swift. Bij de laatstgenoemde geeft Marc aan dat ze een live video willen maken en dat ze bekend zijn met het Nederlandse fenomeen “broek uit op je hoofd” en dat hij dat wel graag wil zien. Dit is niet aan dovemans oren gericht en al snel gaan er hier en daar wat broeken de lucht in. Afsluitend is het nog tijd voor de monsterhit Through the Fire and Flames waar Marc zijn Guitar Hero gitaartje voor pakt. De dame en heren spelen een geweldig strakke set en laten het publiek met een bevredigd gevoel achter, klaar om naar huis te vertrekken en een korte nacht tegemoet te gaan. Menig persoon zal een lastige maandagochtend gehad hebben, maar dit was het meer dan waard.
Foto’s door: Evy Wisse