Drakkar – Diabolical Empathy

Drakkar is net als pakweg Ostrogoth en Killer een oudgediende in de Belgische metal. De band bestaat reeds sinds 1983. Het zopas uitgebrachte Diabolical Empathy is een nieuw hoogtepunt voor de band. Voor een band met zoveel jaren op de teller klinkt dit album bijzonder fris en modern.
 
Als je je demo’s en je debuutalbum kan laten producen door Rudy Lenners van de Scorpions, dan deed je toen echt mee met de grote jongens. Deze Waalse band kon zijn debuut ook uitbrengen bij een internationaal label en leek een gouden toekomst tegemoet te gaan. Daarna ging het echter een stuk moeizamer en de band splitte. Er volgden de klassieke reünies en personeelswissels. Eén van de laatsten die afhaakten, was drummer Jonas Sanders. Die wil zich gaan toeleggen op Pro-Pain.
 
Drakkar doet het inzake optredens vooral goed in België en in Frankrijk en daar richten ze in de eerste plaats hun pijlen op. Het Franse Season Of Mist zorgt voor de distributie van dit in eigen beheer uitgebrachte album. Behalve naar België en Frankrijk maken ze sporadisch uitstapjes naar Groot-Brittannië, Duitsland en Nederland. Voor Nederland gingen ze recent nog de boer op met o.m. het Antwerpse FireForce voor een kleine tournee langs Eindhoven, Nijmegen, Den Haag en Tilburg.
 
De speedmetal die Drakkar vroeger bracht, krijgt op dit album het gezelschap van meer klassieke heavy metal en powermetal. Het geheel klinkt een stuk moderner dan wat je te horen krijgt van andere ‘oude’ bands. Het is vooral de jonge drummer Adrien Delgambe, zoon van de originele Drakkar-drummer Tim Delvall, die het geheel flink wat vaart geeft. Er zijn nog mooie gastrollen voor Julie Colin van Ethernity (wat een knappe ballad!), Filip Lemmens van FireForce en Alexander Malachenko van Forsaken Crown. Het artwork kan mij maar matig bekoren.
 
Diabolical Empathy is een conceptalbum waarbij elke track teruggrijpt naar figuren als Berenger Sauniere, Francisco Goya, Michelangelo, Franz Von Stuck, Dante Alighieri, Annie Palmer en Jeffrey Dhamer. En telkens klopt het plaatje als je de tekst naast de muziek legt.
 
Als ik er een paar nummers moet uitpikken die boven de rest uitstijgen, dan wel Stigmata (met een beetje core-accenten), het swingende The Whitches Dance en het spervuur van Luciferno Moderno.
 
Met Diabolical Empathy bewijst Drakkar dat deze oudgedienden nog lang niet uitgezongen zijn.