Dream Child – Een Interview Met Craig Goldy

 
Het prachtige album van Dream Child, Until Death Do We Meet Again ligt in de schappen. Een mooi album met nummers in de lijn van Ronnie James Dio. Het is een mooi moment om initiatiefnemer Craig Goldy, de gitarist van de band, aan de tand te voelen.
Ik zie vijf muzikanten die het stuk voor stuk gelukt is om in grote bands te spelen, hoe zijn jullie elkaar tegengekomen en wie kwam er met het idee om samen een album te maken?
Craig: Rudy Sarzo en ik zaten samen in een band toen hij en Tommy Addridge weggingen bij Ozzy, en toen ik een tijdje bij hen in de band speelde belde Dio, het begin van een lange vriendschap. Toen kwam Rudy ook bij Dio spelen, terwijl ik daar ook was, dus we zaten opnieuw in dezelfde band. Toen we Ronnie verloren, waren we verslagen maar we hebben ons er doorheen geknokt. We vormden de Dio Disciples als een eerbetoon aan Ronnie. Rudy heeft ongeveer een jaar meegespeeld voordat hij bij andere bands met een grote naam ging spelen en die meer toerden dan Dio Disciples. Het toeren is zo belangrijk omdat internet het veel te makkelijk maakt om onze muziek te stelen, toeren is daarop het enige antwoord.
Op een dag had ik een telefoongesprek met Serafino Perugino, de directeur van Frontiers Music, we spraken over het Eisley/Goldy album, begonnen we te brainstormen over mogelijke projecten. Ik weet nog dat ik enkele commentaren noemde die ik zo vaak gelezen had bij mijn favoriete Rainbow en Deep Purple nummers op YouTube. De commentaren kwamen van fans en waren ‘ze maken geen muziek meer als DIT’ en Serafino stelde me eenvoudigweg de vraag die mijn toekomst zou veranderen, de vraag was: ‘En….kun jij dat wel?’En ik zei: ‘ja!’. Toen vroeg hij of ik Rudy ook zover kon krijgen en het mooie voor mij en dit album was dat Rudy interesse had en beschikbaar was om mee te spelen!
Toen vroeg Serafino mij of ik Simon Wright kon krijgen, en weer had ik succes. Ook Simon was geïnteresseerd en ook beschikbaar om mee te spelen op dit album. Hij en ik waren samen in Dio voor langere tijd voordat we Ronnie verloren. Simon en ik werden vrienden terwijl we samen werkten in de Dio terwijl we gedurende onze tijd in die band in het huis van Ronnie woonden. Ronnie en ik beviel het samenwerken zo goed dat hij, na het album Dream Evil, toen we bezig waren aan het volgende album,  vroeg of ik bij hem in huis kwam wonen zodat we 24 uur contact konden hebben om ideeën uit te wisselen. En dat ging precies zo toen ik terug gevraagd werd voor de albums Magica en Master Of The Moon. Ik schreef ook voor het album Killing The Dragon,  maar toen heb ik niet bij hem thuis gewoond vanwege gezondheid problemen binnen mijn familie. Hierdoor kon ik ook niet mee op tournee voor dat album. En Ronnie wilde de gitarist mee op tournee die ook de gitarist op het album zou zijn, en toen kwam Doug er bij.
Daarna vroeg Serafino mij wat ik dan wel zou gaan schrijven. Ik antwoordde dat ik graag wilde schrijven met Jeff Pilson, Doogie White, Chas West, Alessandreo Del Vecchio en Wayne Findlay. I wilde Wayne ook als onze toetsenist omdat hij en ik al ruim een jaar in dezelfde band speelden voordat deze kwestie voorbij kwam. We probeerden toen al dingen uit die gelijke tred hielden met de uitgangspunten voor het Dream Child album. Wayne en ik bleven goede vrienden nadat onze gezamenlijke band niet van de grond kwam, en ik hield van de manier waarop hij schreef, speelde en produceerde. En Serafrino vond dit acceptabel. Toen vroeg Serafino wie ik als zanger wilde. Ongeveer acht jaar geleden stuurde een vriend van Diego Valdez mij een MP3 met daarop een cover van Dio’s Push, een nummer dat Ronnie en ik samen schreven voor het album Killing The Dragon. Kippenvel is wel de minste omschrijving, het klonk alsof Ronnie zijn eigen nummer had gecoverd. Het was gewoon eng. Ik vertelde Diego hoe goed ik hem vond, maar dat het te snel was na Ronnie’s overlijden om samen iets te doen. Maar ooit…hij en ik zouden ooit een album samen maken en hij was het met me eens. We werden vrienden en hielden contact via mail en facebook en bleven al die jaren met elkaar in contact. Dus toen Serafino me vroeg wie ik als zanger wilde zei ik hem om even te wachten zodat ik hem een MP3 bestand kon sturen. Toen ik de volgende ochtend wakker werd zat er een platencontract in mijn mailbox!!
Het nieuwe album is geweldig en tijdens het luisteren moet ik onbewust denken aan ouder Dio en Rainbow werk. Is het album opgenomen met de intentie om dit gevoel op te wekken?
Craig: Ja en nee. Ja omdat Deep Purple en Rainbow mijn favoriete bands waren en zijn, naast de Black Sabbath albums met Ronnie. Ik hield niet veel van het Sabbath materiaal met Ozzy, maar ik hou wel van het Ozzy materiaal met Randy, Jake en Zakk. Het belangrijkste doel van het album was om een tijdperk terug te brengen waarvan iedereen dacht dat het al lang weg was om nooit meer terug zou komen. En dan is het er ineens, in een nieuw jasje. Ik kocht alle Deep Purple en Rainbow albums, maar omdat ik regelmatig van de ene plek naar de andere plek verhuisde zijn er cds en vinyl platen kwijt. Hierdoor luisterde ik naar de verloren nummers op youtube en ik merkte in de opmerkingen bij nummers van Deep Purple en Rainbow de commentaren als “ze maken geen muziek meer zoals dit’. En ik wilde altijd al een soort 21^e eeuw versie vormeren van Deep Purple en Rainbow.
Ik hou ook van het vroege werk van Van Halen en van bepaalde Whitesnake nummers, zelfs Genesis, en ik wilde deze elementen in het album hebben op een manier dat het niet een nieuwe versie van oud materiaal zou zijn. Het moest een nieuw tijdperk worden, gemaakt van een ouder tijdperk dat zovelen van ons missen. En niet alleen Ronnie, ondanks dat hij en Ritchie en Mr.Iommi de beste combinaties ooit op deze planeet waren. Ik ben onderweg, ik probeer deze stijlen mij eigen te maken en ik wil zeker weten dat het beste uit het verleden nooit zal uitsterven. Nee omdat het niet de opzet was dat de Dio sound van de Dream Evil, Magica, Killing The Dragon en Master Of The Moon albums zouden bovendrijven als resultaat van het doel zoals eerder genoemd. Maar, alweer ja, omdat je echt van het Dream Child album gaat houden als je houdt van Deep Purple’s Burn of Perfect Stranger, of van het Rainbow Rising album, van Whitesnake, het vroege werk van Van Halen, Genesis. Als je houdt van stukken uit het tijdperk van Dream Evil, Magica en wat progressieve rock, maar dan meer progessieve metal zonder een nieuwe mix van oude kunstjes om het alleen te laten klinken als een nieuwe mix.
Welke invloed had Ronnie James Dio op de bandleden en speelde deze invloed een rol bij het opnemen van het album?
Craig: Niemand kan een vriend zijn van Ronnie James Dio, of een bandlid van Ronnie James Dio …. of allebei …… zonder dat het een diepgaande impact heeft op de rest van je leven en innerlijke persoon!  Dat gezegd hebbende ….. ik heb zoveel jaren doorgebracht met samenwerken met hem … terug tot toen ik in 1983 in de band Rough Cutt zat …… totdat de dag kwam dat hij overleed … hij was vriendelijk en genereus genoeg om me zijn methode te laten zien in het schrijven van liedjes, melodieën en teksten. Wanneer je met hem werkt krijg je bepaalde ideeën over dat soort zaken maar het is volkomen anders als hij je apart neemt en je samen met hem op zijn manier naar dingen laat kijken. En DAT zal ik nooit vergeten, ik blijf dat koesteren.
Op een bijna zelfde wijze, en ik kan niet voor Rudy en Simon spreken, weet ik dat Ronnie echt van deze twee mannen hield, hij had een speciale en hechte vriendschap met hen. Dat is wat ik gehoord heb van beide. En dit is wel het geval bij elk album dat ik schrijf, speel en waarop ik opneem ….. maar de mate waarin is afhankelijk van de missie van dat specifieke album!
Zijn er nog nummers opgenomen die het album niet hebben gehaald?
Craoig: Ha, eindelijk krijg je een kort antwoord….nee!
Wie kwam er met de band naam en waarom deze naam?
Craig: Het was mijn bijnaam die Ronnie me gaf tijdens de Dream Evil dagen. Toen ik voor het eerst bij de band kwam Ronnie en ik deden vaak interviews samen. Het was geen geheim dat Ronnie mijn favoriete zanger was (en nog steeds is) en dat het een droom was die uitkwam dat ik in zijn band zat. Het was een droom die uitkwam toen ik hem ontmoette, laat staan ​​de eerste nacht dat ik hem ontmoette tijdens de audities van de Rough Cutt. We werden  vrienden  en tijdens die opnames met Rough Cutt als producer van de band zei hij tegen mij …. “Goldy als het met Viv niet meer werkt,  zou jij mijn eerste keuze zijn!” Ook dat was een droom die uitkwam, gewoon om hem die woorden te horen zeggen. Hij behandelde mij als vriend, het was weer een droom die uitkwam. Dus zoals je ziet was dit iets wat hij wel heel vaak hoorde en omdat het ook een droom was die uitkwam om nu in zijn band te spelen, noemde hij me Dream Child.
Tijdens de opnames van het nummer Night People wil Ronnie wat nieuws uitproberen dat hij nog niet eerder had gedaan.  Hij wilde dat met mij uitproberen. Hij wilde dat we naast elkaar gingen staan en dat ik zijn refrein beantwoordde. Hij keek me aan aan en zong Hey Dream Child en ik antwoordde met mijn gitaar, hij vond het prachtig. Hij vond het zo goed dat hij terug ging om het tweede couplet aan te passen en er de tekst Hey Dream Child in te zetten. Als je heel goed luistert hoor je een minimaal verschil in het geluid, omdat ze op twee verschillende dagen zijn opgenomen. Maar omdat Angelo (Ronnie’s recording engineer) zo goed was, zelfs toen al, was hij in staat om de twee verschillende vocalen nagenoeg hetzelfde te laten klinken.
Schrijven jullie de muziek als band of is er een persoon die hierin de leiding neemt?
Craig: Een beetje van beide! In eerste instantie had ik de leiding bij dit album, maar ik wilde niet alles bij mij houden. Ik wilde dat dit een gezamenlijk iets zou worden, en zoals eerder genoemd, ik wilde samenschrijven met andere schrijvers voor dit album. Het materiaal dat ik alleen deed hielden we omdat we allen besloten dat we het goed vonden zoals het was. En omdat de inbreng van de anderen sommige nummers drastisch had veranderd, kon ik er niet mijn naam onder zetten, dat vond ik zelf. Deze nummers waren zo goed om dat iedereen zijn inbreng had gehad.
Is het album het resultaat zoals iedereen het in gedachten had?
Craig: Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Vooral met Diego, hij en ik grapten constant over het feit dat als ik hem iets stuurde met wat richtlijnen voor de vocalen zodat hij een idee van de melodies en teksten had, hij vaak zijn vocalen terugzond met de vraag of dit goed was, of het ok was. En het antwoord was dan  ‘nee, het is beter.’ Hij klinkt als een monster op dit album en omdat Simon zich uit de naad speelt en Rudy speelt geweldig met zo’n agressief geluid, en Wayne, alle bijdrages hebben op diverse manieren mij verwachtingen overtroffen, in een positieve manier.
Wat is het favoriete nummer van de band op dit album?
Craig: Hoewel elk nummer zijn eigen bedoeling en uitstraling heeft heb ik de jongens voornamelijk horen praten over het titelnummer Until Death Do We Meet Again, Under The Wire, It Is What It Is, Game Of Shadows en One Step Beyond The Grave.
Komt de band nog naar Nederland voor een live show ergens in 2018 of 2019?
Craig: We willen zeker allemaal op toer met dit album, maar het moeilijke deel zit in het synchroniseren van de verschillende agenda’s. Zoals eerder genoemd heeft internet het te makkelijk gemaakt om onze muziek te stelen zodat toeren de enige stabiele financiële factor is. Het is een schande dat het zover gekomen is! Er komen nieuwe maatregelen om onze muziek meer bescherming te geven maar voordat de balans tussen fans en bands is zoals het was in de jaren tachtig…..we moeten elk tien verschillende projecten tegelijkertijd op ons nemen om hetzelfde te verdienen  als voor één project in de jaren tachtig. Het is moeilijk voor te stellen dat de beste musici in de wereld hun beste ideeën en uitvoeringen op een album geven met als enige resultaat dat het gestolen wordt. Maar dat is wat ik heb gedaan. Ik was gelukkig genoeg om een paar van de wereld’s beste muzikanten bij elkaar te krijgen, om hun beste ideeën te bundelen in de hoop dat mensen weer vertrouwen in nieuwe muziek krijgen en deze weer echt willen kopen.
Het is te vaak voor gekomen dat er nieuwe muziek werd uitgebracht in het verleden en dat fans een album kochten met elf nummers op de cd waarvan ze er uiteindelijk maar twee of drie goed vonden. Als dit stopt, en als bands stoppen met te dure tickets, VIP pakketten en betaalde meet & greet momenten en alleen maar een handtekening geven bij de merchandise tafel zodat fans iets moeten kopen om maar een handtekening te krijgen, het is triest, maar eigenlijk spelen ze zelf een grote rol in de diefstal van hun eigen muziek. Dus we moeten de balans herstellen, dan hebben we de kans om minder werk aan te nemen dat er weer voor zorgt dat agenda’s minder overvol zijn zodat we wel kunnen toeren. Maar we moeten allemaal samenwerken om dit doel te bewerkstelligen en ik geloof echt dat we vorderingen maken om dit te laten gebeuren. Het blijft niet alleen een wens. Of moet ik zeggen…een ‘Dream’.
Foto met vriendelijke toestemming van Frontier Records