Het debuut album Modern Grotesque zag in 2021 het levenslicht. Op deze magistrale plaat liet het Amerikaanse Dreamwell een verfijning en herdefiniëring van het Screamo-genre weerklinken. Een meesterwerk doordrenkt met emotionele diepgang, dat in feite als een brug fungeerde naar wat nog komen zou. Het was dan ook vol verwachting uitkijken naar het vervolg. Nu, twee jaar later, wordt het langverwachte vervolg gepresenteerd: In My Saddest Dreams, I Am Beside You.
Dit album vertelt een concept en voert ons mee in het verhaal van een borderline persoonlijkheidsstoornis. De losse verhaalstructuur volgt een verteller, gevangen in een aaneenschakeling van eindeloze wakende nachtmerries en realiteits-vervormende hallucinaties, die hem dwingen zijn angsten, mentaal welzijn en relaties onder ogen te zien. Hierbij worstelt hij om het onderscheid tussen realiteit en verbeelding te maken.
De dromerige instrumentalen op Studying The Greats In Self-Immolation weven een hypnotiserend web, terwijl KZ Staska met zijn indringende en krachtige vocalen de verhalen tot leven brengt. Niet alleen met hoge kreten, maar ook door middel van gesproken cleans. Op Lord Have MRSA On My Soul wordt duidelijk dat Dreamwell zich niet aan één enkel genre laat binden. Naast de Screamo ontwaren we invloeden van Mathcore, Post-Hardcore en Metalcore, waardoor deze plaat een mengelmoes van stijlen herbergt. Het verhaal is doordrenkt van emotie en bezorgt ons bij momenten kippenvel.
De trage drums op All Towers Drawn in the Equatorial Room zijn buitengewoon krachtig en dienen als sublieme aanvulling op de lage vocalen. Dat dit ensemble zich niet laat beknellen door conventionele songstructuren, is overduidelijk. Zo worden we getrakteerd op een veelvoud van wisselende ritmes, waarin chaos centraal staat. De scherpe gitaartonen zorgen voor dissonantie, die naadloos aansluit bij de sfeer die hier wordt gecreëerd. Zo wordt het nachtmerriegevoel tastbare realiteit. De inzet van cleane gitaarklanken laat de luisteraar zweven door deze zware lees.
Naast al het onvermijdelijke verdriet, laat Dreamwell op It Will Hurt, and You Won’t Get to Be Surprised ook uitspattingen van agressie horen. Deze kracht, doordrenkt met een venijnig karakter, wordt zonder enig pardon opgevolgd door het shoegaze-geïnspireerde Reverberations of a Sickly Wound. Terwijl we wegdromen op I Dream’t of a Room of Clouds, levert Rue de Noms de meest onversneden Screamo-aanpak van dit uitmuntende album
De bijzondere gitaarpartijen, hoge uithalen en eigenaardige sfeer op deze plaat zuigen de luisteraar mee in een eindeloze sleur. Deze formatie weet op sublieme wijze de essentie van pijn over te brengen op de toehoorder en zo manifesteren zij zich wederom als een krachtig baken. De stijl is niet alleen verfijnd, maar tevens geperfectioneerd om het geheel intrigerend te houden. Voor liefhebbers van de onstuimige klanken van Screamo is dit een waar juweel. Een echte aanrader voor wie bands als La Dispute, Touché Amoré en SeeYouSpaceCowboy als favoriet bestempeld.