Bij binnenkomst melden de fans zich direct aan de rand van het podium, maar eigenlijk is niet nodig. Als supportact Eyelids zich laat zien is het namelijk nog steeds gemakkelijk om vooraan te komen. De band uit Portland heeft de eer om de avond te mogen openen. Eyelids speelt melodieuze popmuziek, waarbij de drie gitaren de drijvende krachten zijn. Tel daarbij de twee zangers op die de band rijk is en je hebt Eyelids. Om en om lijken de twee zangers een nummer af, maar na een tijdje gaat het mis. Een defecte gitaarsnaar moet vervangen worden en even wordt overlegd hoe dit op te lossen. Eyelids heeft voldoende nummers die ook met een mannetje minder gepeeld kunnen worden en ondertussen wordt er achter de schermen druk gewerkt om er een nieuwe snaar op te leggen. Als de band weer compleet is horen we hoe sterk hun harmonieuze samenzang is. Trots vertellen de heren dat ze bezig zijn met een nieuw album, waarbij Peter Buck van R.E.M. de productie op zich genomen heeft. Op het nieuwe album speelt ook de toetsenist van de Drive-By Truckers mee en laat deze Jay Gonzalez nou net ook in het pand zijn. Het nieuwe nummer Camelot wordt dan ook zeer positief ontvangen. Zo krijgt The Ritz in Manchester dan ook een mooi voorproefje van het toekomstige album!
Vervolgens is het aan de Drive-By Truckers om de 02 Ritz in te pakken. De Amerikanen zijn bezig aan hun Darkened Flag-tour en als de band het podium komt oplopen is de concertzaal in Manchester goedgevuld. Er wordt afgetrapt met Baggage, een nummer van het nieuwe album en dat is precies wat de band uit de Verenigde Staten komt promoten. Het is tijd voor heerlijk avondje gevuld met Roots en Americana. Invloeden van Neil Young en Lynyrd Skynyrd hoor je terug en ook mag de Southern Rock niet ontbreken. De heren van de Drive-By Truckers zijn ook zeer politiek bewust en dat proef je vooral aan de teksten van hun nieuwe album American Band. Hun zorgen over de nieuwe president steken ze niet onder stoelen of banken. Zou dat de reden zijn om hun tour ook meteen de Darkened Flag-tour te noemen? De backdrop versterkt het gevoel, want een grauwe achtergrond siert het podium. Als de zanger vertelt over hoe men vroeger juist buitenlanders verwelkomde in hun stad en deze nu juist zou moeten wegjagen kan er bij hem echt niet in. Drive-By Truckers is een band met een boodschap en weet dit in hun teksten goed te verpakken,.
Muzikaal is het genieten met een hoofdletter G. Het zeer fijne gitaarspel is een streling voor het oor en we zien een band die zeer gedreven is. Ook bij deze band wisselen de zangers de nummers met elkaar af. Zo is frontman Patterson Hood, de zanger met baard, de verhalenverteller van de band en wie wat snellers wil horen komt bij frontman Mike Cooley uit, Deze wisselwerking heeft een zeer positieve uitwerking, waardoor het optreden verre van saai wordt. Het publiek laat zich dan ook regelmatig horen en met een groot applaus wordt de waardering uitgesproken. Naast de vele nummers van hun nieuwe album staan er ook wat “oudjes” op de setlist. Drive-By Truckers hebben inmiddels elf studioalbums uitgebracht, waardoor er genoeg keuzes zijn. Gezien de reacties van het publiek heeft men vanavond de juiste afweging gemaakt.
Drive-By Truckers is dan ook na twintig jaar absoluut niet gaan verslappen. Gedreven vertolken de heren hun teksten en worden ze perfect bijgestaan door hun muzikanten. Ze vinden het zelf ook te gek om in Manchester te staan en vinden het onzin om het podium af te moeten lopen om vervolgens weer terug te moeten komen voor een toegift. Er wordt dan ook lekker doorgespeeld en wordt de avond afgesloten met publieksfavoriet Hell No, I Ain’t Happy, waarbij de band ook meteen een ode brengt aan Prince door Sign ‘O’ The Times in te mengen. De Amerikanen sluiten de avond weergaloos af en eigenlijk kunnen we er dan ook niet genoeg van krijgen….