Na een aantal uitgesproken politieke albums van Drive-By Truckers is Welcome 2 Club XIII weer een meer verhalend album á la Southern Rock Opera.
In de liner notes vertelt gitarist en zanger Patterson Hood, die ook de meeste tracks schreef, over de achtergrond. Club XIII was de zaal waar hij en Matt Cooley de eerste schreden zetten naar wat uiteindelijk Drive-By Truckers zou worden. In het grensgebied van Alabama en Tennessee waar ook de beroemde Muscle Shoals-studio zich bevindt (Hood’s vader werkte daar als muzikant), tegen de achtergrond van zeer conservatieve inwoners van de staten die zich nog steeds bezighielden met de vraag of alcohol wel of niet toegestaan zou worden. Inmiddels hebben Hood en Cooley kinderen van de leeftijd die zij toen zelf hadden, vandaar deze trip down memory lane. De band werd bijeengeroepen en in drie en een halve dag waren er negen songs grotendeels voltooid.
“The band took the darkness of our compositions and rocked the fuck out of them”, aldus Hood. Juist door de thematiek zijn de songs wat ingetogener dan op de eerdere albums. Het zijn immers meer herinneringen (goed en slecht) dan de nauwelijks ingehouden boosheid van de voorgaande albums. Drive-By Truckers zal nooit alleen maar gezellige verhaaltjes ophangen, maar het is wel degelijk een verschil. Waar ik bij de voorgaande albums meer in de stemming moest zijn, is dit een album dat echt wat minder zwaar op de maag ligt. Het een is niet beter dan het ander, het is wel ánders.
Een van de twee door Matt Cooley geschreven songs is thematisch anders, maar gaat desondanks mee in de stijl van het album. Maria’s Awful Disclosure verwijst naar The Awful Disclosures of Maria Monk, een boek uit 1836 dat we heden ten dage een hoax of een complottheorie zouden noemen en dat wel wordt gezien als het begin van het in de VS nog steeds invloedrijke protestants-christelijke nationalisme, met xenofobie en afkeer van immigratie als bijproduct: “Professional victims with recycled lies/ stoking satanic panic in fear addled minds/ Maria’s awful disclosures”.
Muzikaal is het gelijke delen southern rock, garagerock en alternatieve rock á la REM, iedere keer weer strakker gespeeld dan je op het eerste gehoor zou denken. Zoals Hood het zegt: “DBT is pushing 26 and somehow, against all odds, probably better than it’s ever been. We’re definitely having more fun.” Dat is te merken. Op Welcome 2 Club XIII is DBT bijna een broertje van Tom Petty: verhalend, catchy en uitnodigend om met de teksten in de hand te gaan luisteren. Nou ja, een broertje dat iets meer van garagerock houdt. Hoe dan ook, Welcome 2 Club XIII is een universele trip down memory lane en weer een aanwinst voor je platenkast.