Drive Like Maria – Creator Preserver Destroyer

Poeh, wat was dat een zware bevalling. Ik wist alsmaar niet wat ik van Preserver Creator Destroyer moest vinden. Vond ik ‘m goed, of toch niet zo? Mijn beoordeling ging op en neer met mijn stemming. Tot ik de sleutel tot dit album ontdekte.
Het debuut Elmwood beviel me erg goed, de titelloze opvolger een stuk minder. Ik miste daarop de energie die het eerste album en vooral de optredens wel hadden. Potdorie, die bak energie daar! Maar ja, dan is het aan gitariste Nitzan Hoffman, zanger/gitarist Bjorn Awouters en drummer Bram van den Berg om de vertaling naar een studioplaat te maken.
Voor dit album kozen ze een andere producer, Thomas Harsem, die ze in hun eigen studio aan de slag hadden gezien met Intergalactic Lovers. Op eerdere albums vonden ze de energie van de gitaren en de zang van Bjorn Awouters niet helemaal in balans. Dat heeft er toe geleid dat de focus meer op het gitaargeluid lag dan op de pure energie – daarover later meer.
Bovendien zaten ze tijdens de opnamen even zonder bassist. Jop van Summeren (De Staat) nam in de studio deels de honneurs waar, Harsem en Awouters deden de rest. Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) zorgde voor fraaie contrasten in de zang – op “Will We Ever” zou je het ook een duet kunnen noemen.
Dat heeft tot gevolg gehad dat er nogal wat tragere songs op dit album staan. Een nummer als “Will We Ever” wilde alsmaar niet landen. Wat me wel opviel: het soms adembenemend mooie gitaargeluid. Eenvoudig en basic en toch iedere keer weer precies goed. “Tiny Terror” was de eerste track waarbij dat me opviel en het was daarmee direct een favoriet. Op dat nummer lopen de hele tijd saxofoons mee, op een manier die mij wel aan Roxy Music doet denken. Niettemin is het een van de steviger songs.
En toen kwam daar de dag dat ik de cd wat harder zette dan anders. Plots viel alles op zijn plek. Het gitaargeluid, de balans in de productie, ook de ingetogener songs zoals “Will We Ever” en “Saints” klopten ineens. Nog een speciale vermelding voor het toetsenwerk van Remko Kühne (Alain Clark, Hooverphonic) op de prachtige pianoballad “When The Lights Go Down”.
De liveversies van verschillende songs zullen een bak energie extra meekrijgen, maar dat hoort ook zo. Op cd kun je en moet je meer met hard en zacht spelen, en Drive Like Maria doet dat vakkundig. Wat me pas opviel toen ik het album harder zette. Nee, de ironie daarvan is me niet ontgaan. Hier en daar duiken nog wat Queens Of The Stone Age-achtige riffjes op, maar het is toch vooral een als Drive Like Maria herkenbaar geluid. Dat is best knap, na drie albums al.
Inmiddels is er weer een bassist in de gelederen in de persoon van Maarten van Damme. Daarmee is Drive Like Maria is klaar voor het festivalseizoen, met een fijn album in de achterzak.

Drive Like Maria website