Drive She Said – Pedal To The Metal

Zo tussen al het metalgeweld, vind ik het wel eens fijn om even rustig vaarwater te zoeken. Meestal kan dat wel bij een album dat via Frontiers uitkomt. Met de titel Pedal To The Metal van het nieuwe album van Drive She Said lijkt dat toch niet reëel te zijn, maar een titel blijkt maar gewoon een titel te zijn.
Het laatste album van Drive She Said is allesbehalve flinke metal. Het duo Mark Mangold (keyboards) en Al Frtisch (zanger, bassist, gitarist, toetsenist) werken al enkele decennia samen. Met actieve en meer passieve perioden. Perioden waarin het niet allemaal koek en ei was rond recordlabels (CBS) en de daarbij behorende support. Uiteindelijk besloten de beide heren in 2014 om de koppen weer bij elkaar te steken en een album te schrijven. Een album waarbij ze geholpen worden door een scala aan collegamuzikanten waaronder Tommy Denander (gitaar), Alessandro Del Vecchio (keyboards), Peter Yttergren (drums).
Het album omvat twaalf composities die allemaal goed in elkaar zitten. Daarbij luistert het over het algemeen makkelijk weg en lijkt er in de gepolijste nummers niets mis te zijn. Maar misschien zorgt juist dat gepolijste geluid dat de nummers niet altijd evenveel impact hebben. Het is allemaal nogal veilig en mist soms een eigen gezicht. In het toegankelijke Touch lijken sommige phrases weggelopen te zijn uit Heaven Is A Place On Earth van Belinda Carlisle. All I Wanna Do is een prachtig akoestisch nummer waarin Al Fritsch zijn stemgeluid goed benut maar waar het Mr. Big-geluid erg aanwezig is. Het uiterst rustige In Your Arms is gevuld met vele orchestrale lagen. De zang is hees en sexy en het tempo laat de heupen wiegen. Het is een soort Michael Boltonnummer met Meat Loaf-elementen terwijl de geest van Foreigner in Rain Of Fire uit de fles komt.
Toch lijkt het in deze review alsof alles maar gejat is. Dat is absoluut niet het geval. Zeker in het uptempo Pedal To The Metal gaan we even terug naar de glamrock van de jaren tachtig en overschrijdt  Drive She Said wat grenzen in Writing On The Wall. Een nummer dat zich loswrikt van een vierkwartsmaat en een bijzonder afwijkend ritme kent en waarin de keyboardsolo fraai verwerkt is in het geheel. Daarbij klinkt I’m The Nyte op zichzelf afwijkend. Het nummer lijkt een elektronisch beatnummer, waarin de zang en zeker de tekst minder centraal staan en ik sterk het gevoel heb dat ik naar een Avicii of Tiesto zit te luisteren.
Al met al vind ik Pedal To The Metal als album moeilijk te omschrijven. Is er wat mis met de nummers? Is het kwalijk dat er zoveel overlapjes zijn met andere bands/artiesten? Eigenlijk is dat allemaal niet zo. De twaalf nummers steken goed in elkaar, zijn aantrekkelijk, klinken heel Amerikaans en glad, maar missen soms een rauw randje dat Drive She Said een eigen gezicht zou kunnen geven.