Er zijn van die albums die, wanneer je ernaar luistert, je grijpen, je meenemen naar verre universums, naar de diepste diepten van jezelf, en je niet ongeschonden achterlaten. Dat is het geval met Voidfever, het debuutalbum van Drofnosura dat in 2019 verscheen. De Canadese band, die deel uitmaakt van de undergroundscene van Toronto, houdt het midden tussen sludge, experimentele doom en black metal. Dit zijn zeker geen onbekende stijlen, en toch lijkt wat uit dit opus voortkomt in niets op wat eerder is aangeboden…
Dus wat kan ik zeggen? Hoewel dit album maar vijf nummers bevat, zijn ze toch lang. Je moet bereid zijn om er helemaal in te duiken en je te laten overstijgen. Want hoewel er technisch niets te melden valt over het spel – dat gewoonweg ongelooflijk is – moet je je realiseren dat het voor ongetrainde oren ingewikkeld is om in dit album te komen. Naast de lengte en traagheid, waarin niet veel gebeurt en die de interstellaire leegte weerspiegelen die iedereen diep van binnen wel eens bezit of heeft bezeten, wordt de stem, of beter gezegd de hartverscheurende schreeuw van de zangeres, al snel aan het lijstje van de luisteraar toegevoegd, waardoor het bloed verkilt. De strijkers zijn spookachtig en symboliseren zwerven en existentiële leegte. Dan worden de riffs zwaar en exploderen in je gezicht als een onbedwingbare woede. De drums zijn afgemeten, impactvol en gewelddadig, en begeleiden de vocale arrangementen die klinken als smeekbeden van gene zijde van het graf, terwijl ze perfect opgaan in de stilte en het niets wanneer ze wegvallen. De keyboards voegen een ruimtelijke dimensie toe en verdiepen de afgrond.
Weinig bands slagen erin om zo’n sombere sfeer, zo’n levendige, intense wanhoop en pijn uit te stralen als Drofnosura hier doet. Het betreden van dit album is alsof je ermee instemt om door een psychotische nachtmerrie te dwalen. Het spreekt voor zich dat Voidfever een helse ervaring is, die diep doordringt in onze diepste krochten, waar trauma’s en de donkerste gevoelens samenkomen. De complexiteit en technische vaardigheid van de muzikanten is monumentaal. Deze experimentele reis laat je echter niet ongeschonden achter en je kunt het beste gewaarschuwd zijn voordat je er naar luistert.