Dropkick Murphy's – Poppodium 013, Tilburg 18/07/2022

Op een warme zondagavond in juli is het weer tijd voor een feestje. Want “The booooys are back!”. Aan het begin van de corona pandemie hebben de mannen helaas alles moeten cancelen, maar nu kon het feest toch echt door gaan. De sfeer zit er al goed in zodra ik de 013 nader. Dit beloofd iets tofs te gaan worden.
De eer is aan de Amerikaanse folkzanger, Jesse Ahern , om het publiek op te warmen. Dit doet hij, helemaal alleen, met zijn gitaar en mondharmonica. De prachtige klanken en een echt volks gevoel gaat door de zaal heen. Met een praatje en af en toe een knipoog hier en daar weet hij het publiek voor zich te winnen. Hij weet de aandacht te pakken bij de mensen en je merkt meer en meer tijdens de set dat deze man bij het publiek begint te groeien. Zijn liederen krijgen meer gevoel door de verhalen die hij er tussendoor bij verteld. Een opener van de avond die je misschien niet zou verwachten, maar eentje die wel de zaal mee krijgt en een goede opwarmer is voor wat komen gaat. Na een set van ongeveer 35 minuten is het tijd voor de headliners van de show.
Bij de eerste tonen die Lee Forshner op zijn doedelzak maakt is de toon eigenlijk al gezet. En zodra ook de andere band leden het podium op komen lopen en Ken Casey begint te zingen is het meteen één groot feest in de zaal. De Dropkick Murphy’s staan garant voor dikke pret en dat beloofd het deze avond niet heel anders te worden. Er worden al meteen bekende meezingers gespeeld, waarmee de zaal graag mee doet. Maar ook de nieuwe nummers van hun album uitgebracht in de corona periode worden vrolijk mee gezongen. Gitarist Tim Brennan laat naast het gitaar spelen ook nog zien dat de accordeon echt niet alleen voor het senioren publiek is, maar dat dit een instrument is waarmee gerockt kan worden.
Halverwege het concert wordt avond opener Jesse Ahern weer op het podium bij gehaald om samen Workers Song te spelen. Iets dat Ahern goed af gaat.
Na het nummer wordt het publiek bedankt voor het enthousiast mee doen. Daarna wordt er een korte hint gegeven voor een nieuw akoestisch album dat eraan zit te komen. We worden gelijk daarna getrakteerd op drie nummers, akoestisch gespeeld. Er wordt nog even duidelijk gemaakt dat ze niet stil op een stoel gaan zitten, zoals je misschien zou denken. Maar dat ook dit gewoon nummers zijn om op te feesten. Ook deze manier van spelen valt goed bij het publiek en dat ook deze versies in goede aard vallen.
Alle bekende hitjes komen langzaam gedurende de setlist voorbij. Bij het naderen van de eindtijd van dit concert verlaten de mannen even het podium. Om uiteraard vervolgens onder luid gejuich van het publiek terug te komen. Meteen zetten ze Rose Tattoo in, wat uiteraard bij heel de zaal in goede aard valt.
Uiteindelijk sluit deze geweldige avond af met een andere favoriet van ze Kiss Me, I’m Shitfaced en daarmee is het feest helemaal compleet. Ik denk dat er geen woord teveel is gezegd als ik zeg dat dit het soort optreden is waar we na lange tijd weer echt op zaten te wachten. De mannen wisten er weer één groot feest van te maken en liet iedereen met een feestgevoel naar huis toe gaan