Het Italiaanse Drown in Sulphur leek sinds hun geboorte in 2014 vlot op weg te zijn om een grote naam binnen het symphonic / blackened deathcore genre te worden. De band pende enkele zeer geslaagde EP’s en leek klaar voor het grote podium. In 2019 sloeg helaas het noodlot toe. Drummer Domenico Tamila zette de rest van de band op straat en daarna bleef het enige tijd angstvallig stil. De rest van de bandleden startten Defamed op en met verve, maar van Drown in Sulphur hoorden we pas weer in 2021 toen ze met Sulphur Cvlt op de proppen kwamen. De Italianen laten zich begin 2024 opnieuw gelden door met de tweede langspeler genaamd Dark Secrets of the Soul aan te kloppen bij de fans.
Lotus, de eerste single van dit album, deed nogal wat wenkbrauwen fronsen. De over de top brute mix van black metal en deathcore bleek naar de achtergrond verdwenen te zijn en in plaats daarvan werd gothic-aandoende spoken word en naar metalcore neigende cleane zang tentoongesteld. Dit was iets dat vergelijkbare bands als Mental Cruelty en Enterprise Earth eerder lieten horen op hun nieuwste telgen, maar Drown in Sulphur zette met dit nummer een bizarre stijlswitch in. Ondanks de buitengewoon smaakvolle gitaarsolo die het nummer kent, viel me deze nieuw ingezette richting eerlijk gezegd wat tegen. De band leek te hard zijn best te doen een nieuw publiek te bereiken en verzandde op dit nummer in clichés, wat leidde tot een ronduit middelmatige track.
Gelukkig durf ik, na een tijdje met het album doorgebracht te hebben, te concluderen dat de single absoluut geen dwarsdoorsnede van de plaat bleek te zijn. De band verstaat nog steeds de kunst om hun nummers te laten balanceren tussen grove, mokerharde deathcore riffs en de meer ijzige sfeer van de black metal uit de jaren 90. De black metal invloeden nemen naast de esthetiek (corpsepaint incluis!) ook muzikaal op veel punten de overhand, waardoor het geheel zeer bombastisch en symfonisch klinkt. In de nummers waar de band dit combineert met lompe strakke riffs en met blastbeat doorspekt drumwerk staat alles als een huis. Nummers als Shadow of the Dark Throne en Buried By Snow and Hail bewijzen dat de band sterke beukers kan schrijven en het ijzersterke Eclipse of the Sun of Eden mag zich rustig meten met het beste werk dat dit genre rijk is. Het nummer combineert moeiteloos de moderne klanken van symfonische deathcore en de meer op black gestoelde vuigheid van Behemoth. Het is op deze momenten dat de vlag uit kan voor liefhebbers van bands als Lorna Shore, Shadow of Intent of de eerder genoemde Mental Cruelty. Ook op het technisch kunnen van de muzikanten of de strot van frontman Chris ‘Christ’ Lombardo valt weinig af te dingen. Sterker nog, het drumwerk en de gitaarsolo’s zijn van bijzonder hoog niveau. Hoewel er wat minder vocale acrobatiek wordt uitgevoerd dan door de populairste frontmannen in het genre, zijn de brute grunts doeltreffend en meer dan lomp genoeg.
Helaas kent het album ook wat dipjes. Nummers als Say My Name en Unholy Light blijven wel erg strak binnen de deathcore lijntjes en klinken wat ongeïnspireerd. Daarnaast leunen de instrumentale stukken alsmede het beginstuk van het titelnummer mijns inziens net iets te veel op een bijna meanderende melancholische sfeer. Hoewel hier ongetwijfeld voor gekozen is om het vampier-thema van de plaat kracht bij te zetten, halen deze zachtere passages net iets te vaak de angel uit de muziek. Wanneer de muziek zich richting ballade terrein waagt met Lotus klinkt de clash van stijlen meer als een identiteitscrisis dan een prettig huwelijk. Een makkelijk vergeetbare, clichématige metalcore track en helaas het dieptepunt op het album.
Na mijn luistersessies voor Dark Secrets of the Soul blijft een dubbel gevoel beklijven. De band weet op sommige momenteel precies hoe het zijn black metal en deathcore mix moet vertalen naar sterke tracks en op de momenten dat Drown in Sulphur de registers opentrekt is het geheel gewoon zeer overtuigend. Op andere momenten voelt het helaas wat geforceerd en ongefocust. Hierdoor is dit een plaat waarvan enkele nummers regelmatig in mijn afspeellijsten voorbij zullen komen, maar is het geen album waar ik van begin tot eind opnieuw voor zal gaan zitten. Al met al zeker een voldoende, maar als de band leert sommige clichés te omzeilen verwacht ik nog veel beter werk in de toekomst.