Dat heeft ook zijn keerzijde, want titelnummer Still A Warrior heeft wat accenten en melodielijnen die ‘geleend’ zouden kunnen zijn van bijvoorbeeld Heaven And Hell. Het stemgeluid van zanger Warren Halvarson haalt het echter regelmatig niet bij enige voorgangers uit collega’s uit de jaren tachtig. Enerzijds is zijn stemgeluid wel aardig, maar niet krachtig genoeg. Aan de andere kant zijn er ook momenten dat zijn stemgeluid uitermate irritant klinkt. Dat doet wel wat afbreuk aan diverse composities op het album, hoewel in Suffer In Silence zijn stem weer wel goed tot zijn recht komt. En zeker ook enigszins in het hoogtepunt van het album: Fuel For The Fire. Het tempo ligt hoog en de gitaarriff is uiterst doeltreffend te noemen. Een bijzonder fraai nummer binnen de andere nummers die over het algemeen het gemiddelde niveau niet ontstijgen. David Shankle kan een aardig potje wegspelen en laat ook in de solo’s horen dat hij wel wat in zijn mars heeft. Helaas kun je daarop alleen geen nummers schrijven. Of het moet in het instruementale nummer The Hitman zijn. Hoewel ik niet heel makkelijk enthousiast wordt van instrumentale nummers heeft Hitman net wel die energie en dat voortstuwende en opzwepende ritme waardoor het nummer prettig wegluistert. De immer pompende ritmesectie biedt een uitstekende basis voor het muzikale verhaal van gitarist David Shankle en is het buitengewoon knap dat DSG de volle acht minuten weet vast te houden. De Demonic Solo (from the movie Jezebeth) echter is voor mij een minuutlang gepriegel binnen de maatsoort.
Still A Warrior klonk in eerste instantie heel veelbelovend, zeker omdat ik toch een zwak heb voor ‘oude’ hardrock/heavy metal. Uiteindelijk bracht DSG toch niet waar ik op had gehoopt en zullen ze met betere composities op de proppen moeten komen.
