Hoe het eerste contact gelegd werd tussen de Belgische band Dumont en de in Parijs wonende Amerikaan, is niet meteen duidelijk. The Swish, de band waaruit Dumont ontstaan is, bracht naar verluidt wel vaak een cover van Last Of The Rock Stars van Murphy. Maar het klikt duidelijk tussen de twee partijen. Elliott Murphy staat niet officieel als gastmuzikant of producer op de hoes van de debuut-EP van Dumont, maar je kan zijn gitaar en backing vocals wel horen. Bovendien, alleen al Murphy’s aanwezigheid in de studio zal de band aangespoord hebben om het onderste uit de kan te halen. Hij was er overigens ook bij toen het album voor het eerst live voorgesteld werd.
Dat is allemaal mooi als achtergrondverhaal, maar schemert er ook iets van het talent van Elliott Murphy door in de vier nummers op de EP van Dumont? Bij de eerste luisterbeurt is er nog twijfel. Je hoort een prima rockband, beetje bluesrock, beetje americana, beetje rootsrock, maar niets wereldschokkends. Dat verwachten mensen ook niet in een genre waarin zowat alles al eens eerder gedaan is. Dan gaat het toch vooral over geloofwaardigheid en degelijkheid en dat hebben ze bij Dumont. Na een paar keer luisteren beginnen de songs zich in je hoofd te nestelen. Zonder valse verwachtingen te willen wekken, kan je stellen dat Dumont voortborduurt op de lijnen die eerder werden uitgezet door Bob Seger, Bruce Springsteen, Neil Young en Tom Petty. Elke track is een klein verhaal, van de smoothe rockers 100 Years en Big Bear Street via de zonnige meestamper Start Living Now tot de treurende ballad Stay A While, en inzake compositie, speeltechniek en opnames heeft Dumont alles dik voor elkaar. Dumont-zanger Johan Dengis heeft een aangenaam stemgeluid, ergens tussen Waren Zevon en William Souffreau in.
Benieuwd of ze bij Dumont de lat ook zo hoog zullen leggen voor hun eerste volledige album, maar voor de liefhebbers van classic rock en americana is dit alvast een band om te volgen.