DunkelNacht – Empires Of Mediocracy

Een overwegend Franse band met een zanger uit Alkmaar. En dat is dan niet diegene die zich verschuilt achter het pseudoniem Alkhemohr? Veel gekker moet het niet worden. Behalve dat valt er maar weinig te lachen bij DunkelNacht. Deze band brengt doodernstige blackened death.
Zanger MC Abagor is een beest achter de microfoon. Hij zet zijn gemene vocalen ergens tussen grunten, screamen en zingen in. Alleen al daarvoor verdient hij extra bonuspunten. Ook de band laat zich niet voor één gat vangen. De basis is wel duidelijk; dat is een dikke laag death en een overdaad aan blastbeats uit de blackmetal-winkel. De gitarist heeft het minder voor de grenzen van een genre en mengt vrolijk heel melodische passages en powermetal-solo’s in zijn soep van black en death. Dat zorgt er wel meteen voor dat de hele rit van het album interessant blijft, ook als je niet elke dag black en death voor je kiezen krijgt.
Openingstrack Relentless Compendium zit nog het sterkst tegen de black en death aan. Het is de eerste vuistslag van een lang en aanhoudend gevecht zonder schijnbewegingen. Elke uithaal van DunkelNacht komt effectief hard aan. Serpents heeft een beetje een Amon Amarth-vibe, toch voor zowat de eerste helft van de track. Op Eerie Horrendous Obsession gebeurt heel veel na elkaar, zodat de track een beetje zijn gezicht verliest. Een beetje het gevoel dat we ook hadden bij het jongste album van The Monolith Deathcult. Het is voor beide bands een moeilijk evenwicht tussen variatie en overdaad. Op Amongst The Remnants Of Liberty lukt het voor DunkelNacht wat dat betreft beter, omdat de reeksen agressieve riffs vaak terugkomen, net zoals in de ‘zachte’ passages de melodielijnen zich lijken te herhalen voor piano en strijkers. Piano en ook nog eens strijkers in een track vol death en black? Laat je niet afschrikken. Dat klinkt best wel vet.
The Monolith Deathcult is overigens niet eens zo’n gekke vergelijking, alleen zit DunkelNacht nog iets meer in de regionen van extreme metal en experiment en minder in de avantgarde, als je het op een weegschaaltje zou afmeten. Empires Of Mediocracy is zo’n heerlijke melting pot van extreme en tegelijk experimentele metal.  Het afsluitende Non Canimus Surdis is een laatste uppercut van jewelste. Hier toont de Nederlands-Franse band nog één keer dat je schoonheid kan vinden als je de grenzen van genres overstijgt.
DunkelNacht deed vorige maand een korte tournee doorheen de UK en deze zomer reizen ze o.m. naar Rusland, maar deze band moet ook in Nederland wat vaker aan de bak kunnen.