Mogelijk dat het succes van TV series als Stranger Things en Dark de revival van de jaren tachtig muziek (nog verder) opstuwt. Tot nu toe vaak door bands die terugkijken naar hun eigen roemruchte verleden met heruitgaven. Aan de andere kant zijn er ook voldoende jonge bands die teruggrijpen naar die jaren. Mogelijk omdat het commercieel aantrekkelijk is. De generatie jeugd van toen heeft immers nu voldoende geld te spenderen. Bovendien is het mogelijk een van de laatste generaties die nog (veel?) geld besteden aan fysieke producten. Daarnaast heb je een generatie jongeren die opgegroeid is met de jaren tachtig muziek in de platenkast van hun ouders. Anders dan met deze redenen in het achterhoofd valt deze EP met vier demo nummers van Duran Duran niet te verklaren. Het is voor nostalgische geesten onder ons een leuk gegeven dat Andy Wickett nog achter de microfoon staat. De productie klinkt alsof er een live band staat te spelen. Dat komt de sfeer ten goede, maar de verwende muziekliefhebber van nu is wel veel beter gewend. Het levert wel een oprecht beeld op van Duran Duran in hun begindagen. Bovendien is er een springerige, levendige versie van Girls On Film te vinden op deze EP. Met verder See Me Repeat Me, Reincarnation en Working The Steel laat de band al een glimp horen van hun latere wereldfaam. Het is onterecht om te wijzen op de schreeuwerige zang van Andy en dat het daardoor logisch is dat Simon Le Bon de microfoon ter hand nam. Gezien de productie en de opnames had namelijk ook Simon zich door deze vier nummers heen moeten schreeuwen. Voor fans van toen en voor liefhebbers van het echte wave geluid van de jaren tachtig. Een klein detail daarbij daargelaten, de plaat is namelijk oorspronkelijk opgenomen in 1979. Laten we zeggen dat de jaren tachtig vroeg begonnen.
Duran Duran